· 

Vervolg Rusland... én Mongolië

Ha lieve trouwe volgers, familie en vriendjes...

 

Hier dan op veler verzoek weer een nieuwe blog van ons vol met belevenissen tot dus ver!

De laatste keer dat ik schreef waren we in Moskou...

Daar hebben we een start gemaakt aan onze lang gekoesterde droom: van Moskou naar Beijing met de "trans Mongolië Express". 

Dit traject is in totaal: 7859 km lang, telt 85 stops, doorkruist 6 tijdzones en kun je op je eigen tempo afleggen (wel afhankelijk van je visums natuurlijk).

We verblijven 5 dagen/4 nachten aaneengelsoten op de trein tot aan Irkutsk in de tweede klas wat inhoudt dat je je coupé deelt met nog 2 anderen. In de trein is een toilet, soms een restauratiewagen, en een warm en koel water tap, geen internet, wél airco en daar moeten we het even mee doen. We aten vooral instant noodles, crackers, een sporadisch stukje fruit, dronken thee, water en oploskoffie mmmh genieten...

En als je geluk hebt, heb je dus een gezellige roomie, zo niet dan heb je pech en als je dubbel geluk hebt dan heb je een leuke provodnik, zo niet dan heb je dubbel pech :)

 

We zijn ondertussen geweest in: Irkutsk, Listvyankja (Baikal meer), terug naar Irkutsk, op de trein (vervolg trans Mongolie Express) op naar Ulaanbaatar en nu in Mörön in het Noorden van Mongolië.

Ondanks dat we rustig aan proberen te reizen, gaat alles toch heel snel en duikel je van de ene belevenis, zo hup in de andere!

Dat is soms leuk en soms echt niet, maar daarover later meer.

 

Irkutsk was veelal rustig en relaxed, waar we zoveel mogelijk van de Russische keuken probeerden te proeven en struinden over de gigantische versmarkten en vermaakten ons prima met het ontdekken van al deze nieuwe geuren/smaken/ingrediënten. Evenals onze dagen in Listvyanka aan het Baikalmeer waren heerlijk, lopen langs het water en in de bossen tijdens the great Baikal trail. We slijten onze dagen in Listvyanka met, opstaan, ontbijten, boodschappen doen, lunchen, lezen, evt. vervolg van de reis plannen, veel kletsen met andere reizigers, avondeten koken en opeten :) en wederom ervaringen uitwisselen met andere reizigers onder het genot van een biertje, een bakkie koffie of een heerlijk theetje.

 

Na nog een dag en nacht op de trein komen we aan in Ulaanbaatar, het was een toffe reis dit keer met veel leuke medereizigers uit o.a. Korrea, Mongolië en uit India, we hebben echt gelachen om en mét die Korreanen. Ik heb samen met 3 van die 60 plussers een soort van tai chi gedaan in het gangpad van de trein en gezellig wat vodka gedronken wat ons allen vrolijk stemden ondanks de serieuze grenscontroles.

 

We blijven kort in Ulaanbaatar, want de volgende dag gaan we naar naar Mörön om Engelse les te gaan geven aan een groep kinderen en te helpen in het "guesthouse mountain view" waar we c.a. 2 weken zullen zijn. 

Hoe we daar naartoe gaan? "da wit gin mins", maar dat gaan we dus vandaag nog even uitzoeken en regelen... 

Vandaag halen we de treintickets op voor het vervolg van de treinreis naar Beijing, gaan we naar de bank om meer dan een miljoen MNT te halen voor de komende weken in Mongolië en gaan we met een "heule" dikke stapel biljetten met de taxi naar het busstation om tickets te regelen voor morgen. Hoe lang deze rit zal duren weet niemand ons exact te vertellen vanwege de regenval en mogelijke gevolgen daarvan, dus hopen we maar op het beste! 

We zijn al lang blij dat de dame achter het loket haar best doet om ons toch te begrijpen en te helpen ook al zegt ze geen engels te spreken.

 

De busrit bleek 15 uur te duren, ja je leest het goed 15 UUR!

Ruim op tijd om 7.35 uur vonden we de bus, leverden we onze backpacks in en namen plaats op onze zitplaatsen 18 en 19, wij waren klaar om naar Mörön te gaan. 

De busramen waren gelukkig van voor tot achter voorzien van roze/paarse kanten gordijntjes en de stoelen bekleed met dito kleuren en afgewerkt met prachtige gouden stiksels.

Na heel veel passen en meten met bagage die men echt heel belangrijk vind om mee te nemen (denk aan: voedselvoorraad/kinderwagen/wastrommel/autospoiler) gaan we 45 minuten later dan gepland aan onze reis beginnen. Hoe vaak we stoppen? of we stoppen? een plaspauze wordt ingelast? of er een mogelijkheid is om ergens te lunchen of te dineren? Niemand weet het en mijn Mongools in onvoldoende toereikend om de buschauffeur te vragen hoe onze rit er uit zal zien. We laten het maar op ons afkomen, en dat kwam het ook!

De Mongoolse muziek ging aan op standje "voor het mooie net iets hard" maar goed dat is de eerste 10 uur wel te doen...

De eerste keer dat ik het toilet zag tijdens een stop waarop ik mijn plasje mocht plegen was even wennen zeg maar. De geur deed me denken aan de koeienstallen bij mijn opa en oma op de boerderij die ik me goed herinner uit mijn jeugd. Ik positioneer mijn onderkantje hangend boven de uitsparing tussen de houten planken met daaronder een enorme hoeveelheid riekende smurrie (want ja je kijkt toch even naar beneden) en hoop van harte dat ik mijn evenwicht goed kan bewaren én dat ik niet per ongelijk toch ook kom voor nummer 2 :).

Dit is een veelvoorkomend soort toilet in Mörön dus zal ik er maar aan moeten wennen. 's nacht slaap ik slecht want droom dat ik door dat gat val... gelukkig was het een droom en hang ik de dagen daarna boven het gat voor zowel nummer 1, als 2 alsof ik mijn hele leven niet anders gedaan heb!

 

We vervolgen de busrit. 

Af en toe huilt er een baby, we hebben het asfalt inmiddels verruild voor een soort grindpad, het is soms 35 graden in de bus (de vloer onder stoel nummer 18 en 19 bleek vloerverwarming te hebben), de ramen blijven dicht vanwege het opwaaiende stof, we slingeren met 30 tot max. 40 km per uur over deze onverharde kronkelweg en zien op Google Maps dat we na 7 uur nog niet op de helft zijn (toen wisten we nog niet hoe lang de rit zou gaan duren), het moment dat je hoop op 10 a 11 uur in de bus vervliegt. 

We stoppen zowaar rond 18.00 uur 's avonds bij een klein winkeltje en scoren een soort van sushirol met ham er in plus een appel en een fles water en nemen dit als avondeten. Om 21.30 uur blijkt het echt  tijd voor avondeten en stoppen bij een restaurant. Gelukkig schieten 2 Engels sprekende busgenootjes ons te hulp bij het ontrafelen van de teksten op de menukaart, ik neem soep, Bart neemt iets goulash achtigs én we krijgen er 2 mokken warme thee met melk en zout erin aangeboden. Bart zegt op voorhand nee, ik zeg ja en krijgen 2 mokken mee! Was echt wel te doen toch schatje? Het antwoord was een zuinige ja.

 

Na een snelle hap, hop weer in de bus, muziek gaat weer aan maar nu nog wat harder, de baby's zijn afgedraaid en laten hun stemmen om beurtem gelden. Mijn oordoppen die ik een groot deel van de rit in mijn oren laat zitten, kunnen het geluid niet aan en ik raak lichtelijk geirriteerd van al deze invloeden... Na enige tijd ruik ik iets vreemds, een indringende geur, heeft iemand zijn schoenen uitgedaan ofzo? Maar nee het bleek peuterkots die vanachter uit het gangpad naar voren gesijpeld kwam. Nog 2 uur te gaan en dan zijn we in Mörön waar we opgehaald worden door de eigenaar van het guesthouse.

Bart kan altijd beter relativeren en omgaan met dergelijke ritten en bijkomende prikkels dan ik! Ik bewonder dat enorm aan hem, want ik denk echt dat het einde van mijn geduld nabij is en ieder moment kan gaan ontploffen... maar ja wat dan?? Er zit niets anders op dan dit ondergaan en de rit uitzitten. 

 

Reizen is nu eenmaal niet altijd confortabel, in ieder geval niet zoals wij het doen en willen. Zoals ik vaak zeg: "zonder wrijving geen glans" maar oh op het moment dat ik er middenin zit baal ik en verwens ik mezelf van alles voor deze keuze... Niet alleen een bus/trein reis kan vermoeiend zijn, maar ook op een dorm slapen met snurkende mensen of die mensen die 3 kwartier in hun tas rommelen met plastic tasjes terwijl jij net probeert de slaap te vatten, of mensen die genadeloos hard slurpen aan hun koffie/thee/soep, echt hoor! Of 2 uur lang uit je slaap gehouden worden door blaffende honden en daardoor ook weer gewekt worden, of een bed waar de vering bijna uitsteekt en en je bij iedere draai gepriemd wordt. Het hoort er allemaal bij en iedere backpacker zal iets herkennen van bovenstaande voorbeelden :) 

Máár na een week of soms nog echt wat later lachen we er om en kijken we terug op deze uitersten en verschillen in waarden en normen in verschillende landen/culturen.

Affin 23.30 uur. we zijn er! De eigenaar van het guesthouse wacht ons op met het naambordje BART voor zijn buik geplakt en lacht ons vriendelijk toe, we rijden met zijn busje naar huis.

We drinken een kopje thee met de gastvrouw Tugsuu, we doen een plasje in het houten huisje buiten en ploffen daarna in ons bed, oh nee doorgelegen slaapbank.

 

Bij het ontbijt nemen we kort door wat wij hier gaan doen de komende weken als vrijwilligers, in totaal 4 uur Engelse les per dag aan 2 verschillende groepen in verschillende leeftijden (6 a 7 a 8 kinderen per klas) en we bieden hulp in en om het guesthouse. In de weekenden nemen we wat gas terug, en ontdekken we onze omgeving.

In ruil daarvoor krijgen we te eten (samen met de familie) en onderdak "thats the deal".

De groepen bleken wat groter, namelijk 12 a 13, maar met z'n 2en lukt het aardig om dit groepje wat bij te leren en wat kennis op te doen van het Mongoolse leven (cultural exchange), maar het is niet eenvoudig onze eerste dag.

We evalueren samen aan het eind van de dag, meester Bart heeft een mooie klus geklaart en heeft er schik van! Ik ben ongelooflijk trots op hem en geniet mee van het plezier dat hij er van heeft.

De komende dagen help ik mee en assisteer waar nodig, maar ga wel steeds minder in de klas zijn om andere dingen te doen en ik vind het simpelweg niet zo leuk als Bart.

Bart probeerd de kinderen zoveel mogelijk te laten praten, want hun uitspraak loopt ver achter op hun woordenkennis.

Ze spreken ook veel over cultuur en de veschillen, de kinderen vertellen graag over hun familie, wat ze doen, eten en welke hobby's ze hebben etc. 

Bart komt smiddag's met een lach op zijn gezicht terug in ons huisje om te vertellen hoe het ging... Zo leuk om zijn plezier te zien, te zien dat hij trots is op wat hij doet en leert van de kinderen!

 

We verbliijven hier korter dan verwacht, maar wel met de nodige ervaringen die we hebben willen opdoen als vrijwilliger. We krijgen namelijk een leuke tour aangeboden en besluiten mee te gaan. 

We gaan komende donderdag 4 juli verder richting het noorden om wat meer te zien van het landschap en de bewoners van dit gebied o.a. het nomadenleven van rendierherders waar we deels te paard naar afreizen omdat het gebied niet begaanbaar is met een auto.

 

Ook hebben we het grote geluk dat we nog in Mongolië zijn tijdens het Nationale Naadam festival, ook wel "Eriin Gurvan Nadaam" genoemd, dat de "drie mannelijke spelen" betekent. 

De spelen zijn Mongools worstelen, paardenraces en boogschieten.

Onze belevenissen van onze tour, Naadam en bevindingen van Mongolië in het algemeen schrijven we in een volgend blog...

 

Als je het leuk vind om een reactie achter te laten, dan kan dat inmiddels!

 

 

 

Liefs, Bart en Moniek

Reactie schrijven

Commentaren: 10
  • #1

    Richard Schaeffer (woensdag, 03 juli 2019 15:58)

    Wat een mooi verhaal en wat een bijzondere reis. volgens mij hebben jullie het ondanks alle ontberingen geweldig naar je zin. Ben benieuwd naar jullie reis naar het noorden en hoe het allemaal verder gaat. Groetjes Richard

  • #2

    Ief (woensdag, 03 juli 2019 18:39)

    Even de tijd genomen om te lezen. Prachtig. Leef helemaal mee. Blijf ontzettend trots op jullie beide. Dikke kus

  • #3

    Manouk en Willeke (donderdag, 04 juli 2019 03:35)

    Leuk verhaal! Sommige dingen ook heel herkenbaar haha! Veel plezier op jullie verdere reis. �

  • #4

    Lilian Volders (donderdag, 04 juli 2019 20:48)

    Ha Bart en Mo! Wat geweldig dat jullie deze reis maken, jullie dromen achterna gaan en doen waar jullie zo blij van worden! Per toeval kwam ik op de insta account en heb even door geklikt om zo bij jullie blog uit te komen :) Ik kan niet anders dan een berichtje achter te laten! Heel veel geluk, plezier en geniet van al het moois wat jullie nog gaan tegenkomen. Ik blijf jullie lezen! Liefs Lil

  • #5

    Jorg van Zutphen (zondag, 07 juli 2019 09:57)

    He Moniek en Bart,
    Wat gaaf om al deze gebeurtenissen te lezen. Echt bijzonder dat jullie zoveel van de wereld krijgen te zien! Heel veel plezier en pas goed op elkaar��.
    Grtjs, jorg

  • #6

    Wilfred van Beusekom (zondag, 07 juli 2019 10:20)

    Hey Bart en Moniek
    O wat gaaf dit allemaal te lezen het ga jullie goed en ik blijf volgen
    Heel veel mooie dingen nog
    Groetjes

  • #7

    Henny de Haan (donderdag, 11 juli 2019 12:19)

    Wat Super om dit allemaal mee te mogen maken en ik blijf jullie volgen hoor!
    Heel veel plezier en geniet van dit alles. Veel liefs, Henny

  • #8

    Bianca (donderdag, 11 juli 2019 23:04)

    Wat heerlijk om te lezen...zie het voor me ben erg visueel ingesteld � Wat een reis en wat een ervaringen al. Hoe ga het allemaal verwerken, elke keer komt er weer wat anders bijzonders voorbij. Foto's zijn prachtig! Goede reis!!! X

  • #9

    Anneke Koene (dinsdag, 30 juli 2019 07:47)

    Wat leuk om jullie reis te volgen en alle indrukken die je zo goed weergeeft.Respect voor jullie onderneming,het is toch een hele stap,alles achter je laten en jullie droom te verwezenlijken.
    Ik blijf jullie volgen.....liefs Anneke

  • #10

    Ageeth (donderdag, 24 oktober 2019 19:46)

    Prachtige foto's!