Bijzondere en fijne ontmoetingen...

Eerder vertelde ik al over een bijzondere ontmoeting met een vrouw tijdens ons bezoek aan het noorden van Mongolië. 

Die momenten of ontmoetingen die je bij blijven vanwege bijvoorbeeld een klik, gedeelde interesse, dat iemand zo anders uit de hoek komt dan je had verwacht, de ander je een slappe lach bezorgd of omdat de situatie juist heel onbekend voor je is. 

 

Ik deel graag van die (kleine) momenten/ontmoetingen met jullie, omdat ik er zelf met plezier aan terug denk! 

 

'Het kleine Mongoolse jongetje en mijn elektrische tandenborstel'

 

Terwijl ik mijn tanden poets met mijn elektrische tandenborstel komt de jongen van 4 jaar oud voorzichtig om het hoekje kijken om te zien wat ik daar in mijn mond stop wat een geluid maakt dat zijn aandacht trekt. Met zijn nieuwsgierige oogjes bewonderd hij 'dit ding'. Ik rijk het apparaatje naar hem toe nadat ik mijn mond en borstel heb gespoeld maar hij lijkt het wat spannend te vinden en bekijkt het van een afstandje terwijl het nu op de tafel voor ons ligt. Ik druk het nog een paar keer aan en uit en heb zijn interesse! Zijn angst voor het onbekende geeft de doorslag en hij gaat toch maar onze kamer uit en gaat verder met spelen buiten in de tuin. Een aantal dagen daarna wanneer ik voor ons huisje op de veranda zittend mijn tanden poets, komt hij wederom de borstel bewonderen. Maar dit keer van wat dichter bij namelijk 10 cm van mijn mond vandaan. Hij kijkt minutenlang hoe het borsteltje in mijn mond roteert haha. Als ik klaar ben met poetsen en spoelen zet ik de tandenborstel wederom op tafel. Dit keer durft hij dichterbij te komen en begint te drukken op het knopje. Het lukt hem na meerdere pogingen niet om het aan te krijgen. Ik besluit te observeren en me niet te mengen in zijn wijze van ontdekken. Hij bekijkt de borstel van alle kanten van heel dichtbij en ruikt er aan. Hij zal de geur van tandpasta toch wel herkennen lijkt me denk ik in mezelf? Niet veel later gaat heel voorzichtig zijn tongetje naar buiten om ook te voelen/proeven aan het borsteltje. Hij kijkt me aan, krijgt een ondeugende grijns op zijn gezicht en gaat ons huisje weer uit om verder te spelen.

 

Een prachtig 'puur' moment van een jongetje dat wil ontdekken. 

 

 

'Een Chinese dame die c.a. 1,5 uur torretjes doodt trapt'

 

We zijn zojuist met de trein aangekomen bij de grensovergang vanuit Mongolië naar China. 

Na een uitvoerige controle van paspoorten, het maken van vingerafdrukken en scans van onze spullen (we stonden natuurlijk in de rij met tempo slakkengang) neem ik plaats op de vloer omdat alle stoelen inmiddels bezet waren en we er niets voor voelden om verder te gaan zoeken. Ik lees een boek en vermaak me wel. En ondertussen zorg ik er voor dat de torretjes die hier volop aanwezig zijn niet op me kruipen door ze tijdig weg te blazen of ze weg te vegen. Na 2,5 uur op de vloer te hebben gezeten, voel ik er toch wat voor om op stoelenjacht te gaan. We verhuizen naar een andere hal waar we stoelen vinden, het is hier rustig want hier stikt het van de torretjes en daar wil men natuurlijk niet graag zitten. Wij denken ach, het zal wel meevallen en nemen plaats op de stoelen. We zien een Chinese dame druk in de weer met het plattrappen van deze beestjes. Mijn gevoel is dubbel want ja het zijn maar beestjes!! Maar anderzijds ja het is niet prettig want het zag er echt zwart van. Na enige tijd na te denken over wat ik hier nu van vind, merk ik dat ik melig wordt van haar fanatieke gestamp van deze dame en het lange wachten. Ze is zeker al een uur bezig en heeft er al vele van het leven beroofd. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden en dat heeft ze door. We glimlachen wat naar elkaar en dit proces herhaalt zich meerdere malen. Bart en ik lachen soms samen om haar en ze lijkt er een showtje van te maken, want ze maakt er soms ook fanatieke geluiden bij. Net als ze even gestopt is en ik het lezen weer op heb gepakt, kruip er zo'n beestje in mijn schoen. Held als ik ben maak zo'n meisjesachtig gilletje en probeer dat torretje enigszins onhandig weg te jagen. Nu is het tijd voor de dame om te schateren om mij!! 1-1 😉😂 we lachen er beide smakelijk om. Ze hervat haar missie tot we na een aantal uur terug de trein in mogen.

 

Het idee hebben: deze mensen zijn en doen écht heel bijzonder/anders! Dan weet je dat je in China bent... 

 

 

'Een jongen (Wang jiale) in de trein vanuit Yichang opweg naar Zhangjiajie'

 

We reizen weer verder per trein, dit keer een hardseat en hebben zin in het onbekende. Al snel worden we opgemerkt in onze coupe. Sommige kijken even, anderen heel lang. Ik verlies vaak de staarwedstrijd, want ik vind het maar vreemd om zo lang naar een ander te kijken. Mensen wiebelen en draaien om ons heen en het moge duidelijk zijn dat ze iets van ons willen, maar Engels spreken is niet vanzelfsprekend. Ik wacht af... De conducteur daagt me ook uit voor een staarwedstrijd en blijft me met een ijzige blik aankijken. Ik verander mijn tactiek en zet mijn brede glimlach in. Hij zwicht, en lacht terug. Dit blijkt het teken dat er contact gezocht kan worden met ons, want de jongen (Wang Jiale) die naast ons zit (en een beetje Engels spreekt) wordt door iedereen om ons heen ingezet om vragen te stellen. Inmiddels staan er meerdere conducteurs en andere geïnteresseerden om ons heen klaar met vragen... De moeder van Wang Jiale vind het een goed idee dat hij naast ons gaat zitten dus dat gebeurd dan ook. Waar komen jullie vandaan? Wat gaan jullie doen? Wat vinden jullie van China? etc. De conducteurs bekijken ondertussen onze mokken waaruit wij koffie drinken wat niet heel gebruikelijk is hier, want thee drinken is hier nou eenmaal de gewoonte. Na 20 min. ondervraging is men voldoende op de hoogte en laat ons wat verder praten met Wang Jiale die de overige 4,5 uur naast ons zit. Hij is met zijn moeder op vakantie en ze bezoeken net als wij Zhangjiajie National forest park. Zo ook benoemde hij dat dit zijn geluksdag is, want hij heeft nog nooit in zijn leven westerse mensen ontmoet of ook maar gezien. Dat hij nu naast ons zat stemde hem heel vrolijk en wilde heel graag ook met ons op de foto natuurlijk en natuurlijk wilde wij dat ook graag. Bart en hij wisselen nummers uit om evt. contact te houden, mochten we hulp nodig hebben bijvoorbeeld met het vertalen van bepaalde Chinese teksten.

Diezelfde avond appte Wang jiale een berichtje naar Bart, dat hij het zo leuk vond met ons in de trein, wat een schatje. De volgende dag lopen wij tussen nog 1351 andere toeristen in een deel van dit enorme park bedenkend hoe onze weg te vervolgen. Uit het niets zien we daar Wang jiale met zijn moeder en hij huppelt op ons af en omhelst Bart bijna in al zijn enthousiasme!! We praten wederom een tijdje en delen onze bevindingen van dit schitterende park. We nemen weer afscheid en zwaaien gedag. Bart en ik kijken elkaar aan met een brede glimlach, zo mooi dit contact met deze 14 jarige jongen!

 

Dit is onze geluksdag :) 

 

 

'Een gezellig bakkie met een Hollands stel in Fenghuang'

 

(We noemen ze op hun verzoek Klaas en Kees) 😎 

 

We lopen al een tijdje rond in Fenghuang zo net na ons ontbijt en zeggen tegen elkaar: als we ergens een goed koffietentje vinden dan gaan we 'ff een bakkie doen'. Het duurt niet heel lang of zien toevallig een leuk ogend tentje. We zien tot onze verassing dat er een Engelse (handgeschreven) menukaart is en de barista is verheugd om zijn Engels te oefenen. Top, we nemen beide een cappuccino. Op goed geluk, want de koffie in China vinden we niet altijd lekker zeg maar. Al snel zegt 'Kees' iets in het Nederlands tegen ons en voor we het weten zitten we in een fijn gesprek over kinderen, reizen, uitwisselingsprojecten, milieu, verwijderingsbijdrage voor wasmachines, politiek, onlangs gelezen boeken en nog veel meer. Wij vertellen wat over onze keuze om huis en haard te verlaten en wat onze plannen zijn. 

Klaas biedt ons nog een bakkie aan, schuiven een tafel op naast ons en we kletsen alsof we elkaar niet voor het eerst zien. Deze mensen hebben een open blik naar de wereld en zijn op de hoogte van zaken die ons bezig houden, zoals o.a. zorg voor onze aarde. Wat voor ons fijn is om kennis mee te delen en om te horen hoe zij hier in staan. Na een hele tijd kletsen noteer ik op verzoek van 'Kees' de naam van onze website en wensen elkaar een fijne reis. 'Klaas' was ons voor met afrekenen en bleek ook ons bonnetje voor zijn rekening te hebben genomen! Voor jullie reis, riep hij over zijn schouder... We zijn verrast en dankbaar voor deze leuke en spontane ontmoeting! We zwaaien en roepen nogmaals dank, wat lief! 😘 

 

'Kinderen breken het ijs'

 

We, nou ja ik heb vaker wat moeite met kiezen van een restaurant dat aan mijn wensen voldoet. Maar na een tijdje lopen in 30 graden besluiten we gewoon ergens naar binnen te gaan. We lusten eigenlijk alles en zijn dus makkelijke eters. Gelukkig want in China eet men echt van alles dat ik Nederland nog niet eerder op een menukaart zag. We zijn wederom de enige 'niet chinezen' en daarmee vallen we op. Zo ook bij de kinderen in het restaurant. Ze staren naar ons van veraf, maar ook gewoon vanaf heel dichtbij. We hebben al heel vaak tegen elkaar gezegd: konden we maar is verstaan wat ze allemaal over ons zeggen haha. Wat heeft hij een baard joh, en zei een grote neus, jeetje heb je die grote voeten gezien? We beelden ons in dat het zoiets zal zijn wat ze zeggen? Voor we het weten zitten er 3 kinderen bij ons aan tafel nog voordat we het eten op tafel hebben. De kinderen spreken best goed Engels en bevestigen dat we een goede keuze hebben gemaakt van de menukaart. We beantwoorden de bekende vragen en ja hoor natuurlijk willen we ook met jullie op de foto. De vader van één van de kinderen staat al een tijdje te popelen om ook naast ons te komen zitten, handjes te schudden en ons van dichterbij gade te slaan. Zijn tactiek is sterke drank die hij ons inschenkt en komt dan ook bij ons aan tafel zitten haha. Ook hij wil wel graag met ons op de foto, dus hoppa natuurlijk we zijn er nu toch! Na een tijdje komt ons eten en eten we ons gerechtje wat goed bevonden is door de kinderen met smaak op. 

 

Wat ons steeds opvalt is dat kinderen (natuurlijk) meer onbevangen zijn dan volwassenen. Ze roepen iets als 'Hello' of 'Amerika' en voor je het weet sta je op de foto of zitten ze bij je aan tafel. Kinderen en jongeren leren Engels op school en volwassenen spreken vaak wat minder goed Engels, echter nog altijd beter dan dat wij Chinees spreken. Kinderen worden in onze ogen best vaak gestimuleerd door hun ouders om hallo te zeggen, waar ze zelf wat meer verlegen/terughoudend lijken. Zoals deze titel zegt: 'kinderen breken het ijs' vaak spontaan en nieuwsgierig zoals een kind dat van nature is en soms met een beetje hulp van papa of mama.