De bakermat van de westerse beschaving ligt in Griekenland. Woorden als democratie en filosofie zijn afkomstig uit Griekenland, uit een tijd dat er nog geen enkele kerk in Europa stond en dat Nederland nog een groot moeras was.

Onderweg richting Athene zijn we gestopt bij de plaats Delphi. Dit was in de Griekse oudheid de meest heilige plaats van het land. Hier stonden verschillende tempels die gebouwd waren om diverse goden te vereren. Nu zijn er enkel nog wat ruïnes over, maar je krijgt hier een goed beeld van de grootte van deze imposante gebouwen op een werkelijk prachtige locatie tussen imposante rotsformaties. En als je bedenkt dat al deze gebouwen met de hand gebouwd zijn, besef je hoe bijzonder indrukwekkend het allemaal is. Op deze plek namen we ook even plaats op het terras in de zon voor een kopje koffie en maakten we voor het eerst kennis met de bougatsa. Dit is een heerlijk gebakje gemaakt van filodeeg gevuld met custard/room en wordt vaak bestrooid met poedersuiker en kaneel. In Griekenland wordt het vaak als ontbijt gegeten of lekker bij de koffie. Je begrijpt het al, dat dit Moniek haar 'lievelings' werd. Na deze stop en het zien van de overblijfselen van de Griekse beschaving, waren we erg benieuwd naar de hoofdstad van dit land, Athene. Hier vindt je de meest bekende en imposante bouwwerken uit de Griekse oudheid. Midden in deze enorme stad ligt de berg Akropolis. Op deze berg zijn de belangrijkste ruïnes te vinden uit de tijd dat de oude Grieken heersten, met op de top het Parthenon. Deze tempel, gebouwd voor de godin Athena, kijkt over de hele stad uit en is bijzonder indrukwekkend.

Wij hebben de berg beklommen en hebben ons een tijdje terug in de tijd gewaand voor zover dat lukt bij dit drukbezochte gebied. De bouwwerken worden erg goed bijgehouden en geven een mooie indruk van de geschiedenis. We hebben een tijdje bovenop de berg gezeten en over de stad Athene uitgekeken. De stad is echt enorm groot en druk. Het centrum van de stad is erg levendig met veel restaurants, barretjes en winkels. Je kunt op iedere hoek van de straat een pita broodje krijgen met Gyros of Souflaki. Wij struinen de stad door en proberen wat van die heerlijke broodjes uit. Laat in de middag ploffen we op een terras, midden in het centrum om een drankje te doen en uit te vogelen waar we wat gaan eten. Na het eerste biertje komt er een ander Nederlands stel op het terras zitten, dat we eerder ook hadden gezien in Delphi en we raken aan de praat. Frank en Regina reizen met hun zelf omgebouwde Fiat Ducato door Europa en zijn, net als wij, van plan om de winter door te brengen in het zuiden van Griekenland. Het klikt goed tussen ons en we kletsen nog een tijdje door. Frank en Regina geven op een gegeven moment aan dat ze een restaurantje op het oog hebben en nodigen ons uit om samen te gaan eten. Natuurlijk doen we dat, altijd gezellig! Zo eten we die avond met z'n vieren in een Thais restaurant in Athene. Na een erg gezellige avond wisselen we nummers uit, nemen we afscheid en wandelen wij terug naar Jip.

We hebben hem geparkeerd op een grote ongezellige parkeerplaats op een industrieterrein, waar vooral veel touringcars staan. Het is een van de weinige plaatsen in de stad waar je beveiligd kunt parkeren. En we kunnen er nog douchen ook, dus prima voor een paar nachten. Op de terugweg richting de parking laten we ons verleiden om op het terras neer te ploffen en doen we nog even een drankje om te genieten van live muziek. De sfeer is hier heerlijk, met overal gezellige zitjes en romantische verlichting om ons heen. Na een klein uurtje lopen we terug en eenmaal bij de bus zijn we moe en voldaan van de lange dag, als een blok in slaap gevallen.

Na twee intensieve dagen in de hoofdstad te hebben rond gewandeld is het voor ons al tijd om verder te gaan. We rijden richting de eerste grote plaats op het schiereiland Peloponessos. Iets ten noorden van de stad Korinthe parkeren we de bus aan de Golf van Korinthe op een kleine rustige parkeerplaats. We hebben uitzicht op de zee en de bergen aan de overkant van het water. Als we rustig in de bus een boek zitten te lezen komt er een andere camper aangereden. De bus komt al toeterend strak naast ons staan. Als we naar buiten kijken zien we dat het Raanan en Jolien zijn, hoe leuk!! Dit is het stel dat we ontmoet hebben in Meteora, voordat we afscheid namen van Loes en Marc. Na wat updates van beide kanten, zitten we die avond zitten we gezellig bij hun in de bus een drankje te doen. De volgende morgen rijden we naar de stad Korinthe om boodschappen te doen en even door de Decathlon te struinen. We hebben met Jolien en Raanan afgesproken dat we vannacht bovenop een berg overnachten op een parkeerplaats naast een kasteelruïne. We genieten die avond van een prachtig uitzicht met een spectaculaire zonsondergang. Raanan biedt aan om te koken. We eten met z'n vieren van een heerlijke stoofpot gemaakt in hun tajine met zelf gebakken brood, mmmh wie denkt dat je in een bus niet lekker kan koken heeft 't mis hoor! Na een lekker stevig bakkie koffie (waar sommigen van ons een slapeloze nacht door hadden), spelen we nog een potje regenwormen. Moniek leek met haar beginnersgeluk glansrijk te gaan winnen, maar door een listig samenspel van de potentiële verliezers, werd de kans op een overwinning genadeloos de kop ingedrukt. Echt gezellig werd het niet meer, dat snap je wel haha, nee gein dit was een heerlijke én gezellige avond met deze leukerds! 

Als we de volgende morgen wakker worden besluiten we om met z'n vieren de kasteelruïne te bezoeken en klimmen we via een zelfgemaakte route naar het hoogste punt. We hebben een lekkere zonnige dag en de temperatuur is top voor deze wandeling. We maken wat foto's en ik vlieg wat met de drone rond om wat leuke beelden te maken van deze mooie omgeving. Als we terugkomen bij de bussen zien we dat het behoorlijk druk is geworden en dat we een beetje ingeparkeerd staan. Het is zondag en veel mensen komen hier om te wandelen. Gelukkig voor ons hebben we geen haast en besluiten we om gewoon nog een nachtje te blijven staan. Het uitzicht is hier mooi en het gezelschap fantastisch dus het is zeker geen straf om hier nog een nacht te staan. Ook deze avond eten we gezellig met z'n vieren en delen we mooie verhalen en avonturen. Om de sfeer niet te bederven, spelen we deze avond geen spelletje :) maar kletsen gezellig de oren van elkaars kop. We beseffen wederom weer eens hoe leuk het is om nieuwe vrienden te maken met mensen die eenzelfde soort leven lijden als wij op dit moment!.

De volgende morgen zijn we van plan om verder het schiereiland op te rijden. Raanan en Jolien hebben contact gehad met een dogshelter waar vandaan ze een puppy willen adopteren. Deze dogshelter is in de buurt van Korinthe dus zij blijven nog een tijdje in de regio. We spreken af dat we contact houden zodat we elkaar nog eens kunnen opzoeken als we in de buurt zijn. We nemen afscheid en wij rijden de berg af. Voordat we verder het schiereiland op rijden doen we eerst nog even boodschappen, de was én lopen we een klein rondje door de stad. In de middag zetten we koers richting het Epidaurus theater. 

Het theater van Epidaurus is het best bewaarde theater uit de Griekse oudheid. Het is een groot theater en het zou plaats gehad hebben voor 14000 mensen. Als je in het midden van het theater gaat staan en je begint te praten, is het net alsof je door een microfoon spreekt, wat een heel bijzondere gewaarwording is. We klimmen die middag de trappen van het theater op en lopen rond over de grote archeologische vindplaats die bij het theater ligt. We vinden het bijzonder om te zien dat er zo veel oude bouwwerken gevonden zijn. Al is er van sommige bouwwerken niet meer over dan een paar grote stenen. 

Na ons bezoek aan het theater gaan we op zoek naar een plek om te overnachten. We vinden aan de andere kant van het naastgelegen dorp een kleine oude kerk met een parkeerplaats erbij. Het ligt een eindje van de bewoonde wereld af en het is er op het geblaf van honden na erg rustig. We nemen nog even een warme douche met onze buitendouche voordat we gaan slapen. 

Bijna onderin "de Duim" ligt een klein, vulkanisch schiereiland met de naam Methana. Dit eiland licht als een rots in de zee en is met een smalle landbrug verbonden met het vaste land van Peloponessos. Op onze weg richting Methana verwonderen we ons over de grote hoeveelheden olijfbomen en sinaasappelbomen er in dit gedeelte van Griekenland staan. De route is erg mooi en afwisselend met zee en bergen. Als we op het eiland aankomen, zoeken we een kleine parkeerplaats langs een rustige weg op om van daaruit een wandeling te gaan maken naar een van de vele vulkaan schachten. Het is een korte maar leuke klim en er zijn mooie uitzichtpunten onderweg. Terug bij de bus besluiten we de nacht op de kleine parkeerplaats door te brengen aangezien er nauwelijks verkeer over de weg komt. De nacht is aardedonker en het is er echt muisstil. We rijden de volgende morgen verder het eiland op op zoek naar water en een plek voor een bakkie koffie. Water vinden we, zoals vaak in Griekenland, bij een fonteintje langs de weg. En in het noorden van het eiland komen we in een klein vissersdorpje waar we een aantal oudere mannen in een soort clubhuis zien zitten. We lopen binnen en vragen of er koffie te verkrijgen is. 'Natuurlijk': zegt een van de heren en staat op om voor ons koffie te maken. We raken in gesprek met een ruim gepensioneerde man die vertelt over zijn werk en reizen in west Europa. Hij heeft een tijd in Duitsland gewoond en gewerkt en is erg nieuwsgierig naar ons. Mo bestelde een espresso die echt alles behalve op temperatuur was, en ik een Griekse koffie wat duidelijk de betere keuze was! Tip van flip, neem wat de locals drinken dan zit je vaak goed! Na ongeveer 45 minuten nemen we afscheid en gaan we verder. Het weer wordt steeds slechter vandaag en de wind steekt op. We besluiten daarom om van het eiland af te gaan en wat meer naar het zuiden van "de Duim" te rijden. We stoppen nog even als we het kleine eiland verlaten om wat foto's te maken van de flamingo's die hier leven. Daarna maken we ons op voor een rit door de bergen om zo aan de zuidkust van "de Duim" te komen.

Via de app van park4night hebben we een bijzondere plek gevonden aan de zuidkust van "de Duim". Salanti beach is een lang, wit strand met een enorm hotel dat een aantal jaren geleden is gesloten. Het hotel is volledig verlaten en overwoekerd met planten. De deuren en ruiten zijn gesneuveld en je kunt zo het oude hotel binnen wandelen. Tussen het hotel en het strand is de grond stevig en groeien bomen en planten. Dit maakt het een perfecte plek om de camper neer te zetten. Ondanks het slechte weer staan er een tiental campers. Af en toe komen er ook wat lokale mannen om te vissen en lopen er ook wat geiten en schapen door de struiken. We wandelen wat rond het hotel en bewonderen het leegstaande zwembad in de achtertuin van het hotel. Vol verbazing vragen we ons af of dit ooit in Nederland zou gebeuren. Een verlaten hotel aan het strand van Bloemendaal waar iedereen zomaar in kan en waar niemand meer eigenaar van is. Waarschijnlijk zou het in ons land al snel opgekocht worden en worden gesloopt of herbouwd. Maar of het nu mooi is of niet, het is een unieke locatie.

Na twee dagen chillen, plastic ruimen en telefoontjes met het thuisfront vinden wij het tijd om weer verder te gaan. Het weer is niet echt goed. Vooral de wind zorgt voor veel ongemakken op het strand. We rijden langs de zuidkust van "de Duim" richting het stadje Nauplion. Dit is een gezellig stadje en voor ons een plek om de was te doen. Ik koop een paar nieuwe schoenen die beter tegen regen en kou kunnen. En Moniek brengt na bijna een jaar weer eens een bezoek aan de kapper. Ook gaan we 's avonds weer eens lekker samen uit eten en struinen we wat door het centrum. We hebben Jip geparkeerd op een grote parkeerplaats bij de haven, waar meerdere campers staan. 's Nachts steekt de wind nog wat meer op en slapen we niet zo best in een de schuddende bus. We vertrekken na twee nachten uit Nauplion en rijden naar weer een archeologische vindplaats. Deze keer bezoeken we de ruïnes van een oud paleis "Mykines". We lopen rond door, wat ooit de kamers van een groot paleis waren. En we bezoeken het museum dat er bij hoort. Hier vind je veel van de gevonden voorwerpen uit de oude tijd.

Na deze stop rijden we weer terug richting Korinthe waar we twee dagen op een camping gaan staan om lekker warm te douchen en de stad te bezoeken.

Na ons tweede bezoek aan Korinthe vervolgen we onze reis langs de noordelijke kust van Peloponessos. We rijden het eerste stuk langs de Golf van Korinthe richting het westen. We zijn van plan om een stuk de bergen in te rijden richting een nationaal park om daar een mooie hike te gaan maken. Maar wanneer we 's avonds bij een mooi blauw bergmeer aankomen merken we op dat de bus behoorlijk begint te stinken wanneer deze stationair draait. We besluiten een nacht te blijven staan en de volgende dag de bergen uit te gaan om Jip niet te veel te belasten, en zo snel mogelijk een garage op te zoeken. 

De dichtstbijzijnde VW garage zit in Patras, een grote stad in het noordwesten van het schiereiland. Op weg naar Patras besluiten we om nog wel te stoppen in het plaatsje Diakopta, om daar een mooie wandeling te maken. Deze wandeling loopt twaalf kilometer lang over een treinspoor, dwars door een kloof heen. Aan het begin van de wandeling bestellen we twee treinkaartjes voor de terugweg. Zo wandelen we twaalf kilometer langs en over het spoor vanuit Diakopta naar het station in het plaatsje Zachlorou. Aan het begin van de route komt er een straathond op ons afgelopen en blaft een paar keer. We roepen vriendelijk naar hem en hij stopt met blaffen en komt rustig op ons af. Na een aai over zijn kop besluit hij dat hij vandaag zin heeft om met ons mee te wandelen. Na twee kilometer vinden we dat hij een naam nodig heeft, en we noemen hem Barry. Hij lijkt tevreden met zijn naam en loopt de volledige twaalf kilometer met ons mee. We bieden hem wat te eten aan maar hij blijkt enkel geïnteresseerd te zijn in ons gezelschap. Op het eindstation wachten we op de trein die ons terug moet brengen naar het startpunt en wij weten dat Barry niet mee de trein in mag. En met een steen in onze maag moeten we afscheid nemen van onze trouwe wandelvriend. Wanneer de trein arriveert, schrikt Barry en rent hij een stukje weg. Wij stappen in de trein en hopen dat hij een nieuw maatje vind om weer mee terug te wandelen. Als de trein vertrekt zien we Barry nog een stukje achter ons aan rennen en met tranen in mijn ogen vertel ik mezelf dat hij zich wel zal redden.

Na deze ervaring met zo'n vriendelijke hond begint het bij ons een beetje te kriebelen om ooit eens uit te kijken naar een hondje voor onszelf. De vriendelijkheid en eerlijkheid die zo'n dier je kan bieden is zeer bijzonder. Barry heeft een plekje in ons hart gekregen en heeft ons iets heel moois gegeven. Een herinnering om nooit meer te vergeten!

Het is vrijdagmiddag als we aankomen op een parkeerplaats waar meerdere campers staan. Deze parkeerplaats hoort bij een klein restaurant en biedt de mogelijkheid om warm te douchen en gebruik te maken van het toilet. En hiervoor moeten we de eigenaar van het restaurant €5,- per nacht betalen. We vinden het een fijne plek en spreken af dat we 3 nachten willen blijven. Het weer wordt beter en we staan op 2 minuten lopen van het strand, zodat we heerlijk door de duinen kunnen wandelen. We lopen het restaurant in om de eigenaar te vragen hoe het hier allemaal werkt en het blijkt dat de beste man graag een praatje maakt. Hij biedt ons aan om even te zitten en om te proeven van zijn eigen olijfolie. Hij serveert dit met brood en zout. Ook komt er een schaaltje met feta op tafel en snijdt hij gedroogde worst in plakjes. Hij merkt op dat je dorst krijgt van al dat eten en trekt een flesje van zijn eigen gestookte wijn open. Eigenlijk worden we dus getrakteerd op een heerlijke lokale lunch en worden we overspoeld met verhalen van deze vriendelijke spraakwaterval. 

Na een ongeveer een uur komt er een volgende camper het terrein opgereden en stapt er een Pools gezin uit. Deze mensen komen ook even het restaurant in we raken gezellig aan de praat. De man en vrouw met hun twee dochters zijn erg vriendelijk. Zij hebben ook de grote beslissing gemaakt om hun huis te verkopen en te leven en reizen in een camper. Na een leuke kennismaking en fijne gesprekken gaan we nog even een rondje wandelen en daarna chillen we de rest van de middag en avond in de bus. De volgende dag genieten we volop van de zon en de rustige omgeving. We douchen warm en we komen helemaal tot rust. We kopen bij de eigenaar ook nog een liter van zijn heerlijke olijfolie en wandelen langs de zee.

Als we zondagavond net aan het eten zijn komt er ineens politie de parkeerplaats opgereden en klopt bij iedere camper aan om te vertellen dat we hier niet mogen staan. Dit is blijkbaar een openbare parkeerplaats en de eigenaar van het restaurant heeft hier niets over te zeggen. Hij komt wel naar buiten en begint een discussie met de agenten. Blijkbaar heeft een campingeigenaar in de buurt de politie gebeld en doorgegeven dat er illegaal gekampeerd wordt op deze parkeerplaats. Om geen verdere risico's te lopen vertrekken wij dezelfde avond nog naar een plek dichtbij de archeologische vindplaats van Olympia. De Poolse man vraagt waar wij heen gaan en denkt erover om ook diezelfde avond nog daarheen te gaan.

Die nacht staan we misschien wel op de meest bijzondere plaats waar we tot dan toe gestaan hebben. Vlakbij de plaats Olympia rijden we in het donker een heuvel op en komen we bovenop een amphitheater ingereden. We staan letterlijk midden in het theater. Dit is in het seizoen een toeristische trekpleister maar nu, in december, zit alles dicht en kunnen we hier gewoon overnachten. Niet veel later komt ook het Poolse gezin aangereden en parkeren hun camper naast de onze.

Als we 's morgens wakker worden loop ik een rondje en ontmoet ik een bange hond. Als ik hem probeer te aaien rent hij weg en hij schrikt van snelle bewegingen. Waarschijnlijk heeft het beestje te maken gehad met mishandeling en wantrouwt hij mensen. In de bus hebben we nog wat oud brood liggen dat ik een beetje nat maak en naast de bus op de grond leg. Het hondje heeft behoorlijk honger en komt toch eten. Hiermee hebben we wat vertrouwen gewonnen en mogen we hem aaien. Hij vind het zelfs prettig om even aandacht te krijgen en we knuffelen hem een beetje. We geven hem nog wat extra eten voordat we verder rijden naar de archeologische vindplaats van Olympia.

Onze eerste stop op Mani is de oude stad Mystras, waar veel ruïnes te vinden zijn en ook een aantal goed bewaarde gebouwen. De stad is verlaten en doet dienst als museum. We arriveren aan het begin van de middag op een parkeerplaats vlakbij de ingang van dit museum. We besluiten vandaag het museum niet te bezoeken omdat het weer niet echt mee speelt. Het waait erg hard en het blijft de hele dag regenen. Dus parkeren we de bus en relaxen we de rest van de middag. Totdat er op een gegeven moment op de deur van de bus wordt geklopt. Meestal betekent dat niet veel goeds dus doen we voorzichtig de deur open en worden we blij verrast door twee lachende gezichten. Mirjam en Corné zijn zojuist aan komen rijden en herkenden Jip. Wat een toeval dat je elkaar hier weer treft en wat leuk dat we op deze druilerige dag wat gezelschap krijgen. 's Avonds eten we samen en spelen we een spelletje in de zebra camper van Corné en Mirjam. We spreken af om de volgende dag met z'n vieren de stad Mystras te bezoeken. Het blijft regenachtig maar de wind is gaan liggen. Dus regenjas aan en gaan. We wandelen met z'n vieren tussen de ruïnes door en bezoeken een aantal kerken die in de stad staan. We praten heel wat af en filosoferen over van alles en nog wat. Na de wandeling besluiten we om met z'n vieren verder te gaan richting "Profitis Ilias" de hoogste berg van Mani. We willen nog een mooie hike doen en hebben gelezen dat dat hier wel kan. Na een bezoek aan de supermarkt komen we laat bovenop de berg aan. In het donker parkeren we de campers aan de voet van de beklimming en zien we dat de weg voor ons volledig is overstroomd door het regenwater van de afgelopen dagen. Een kleine rivier stroomt van de berg af en zorgt ervoor de dat de weg voor ons niet meer begaanbaar is. We besluiten om de nacht hier door te brengen zodat we de volgende morgen de berg op kunnen gaan wandelen.

De wandeling begint in het bos en brengt ons, via een pad tussen de bomen, steeds verder de berg op. Na een tijdje zien we de eerste sneeuw tussen de bomen liggen en naarmate we verder stijgen wordt het steeds meer. Op een gegeven moment komen we aan bij een verlaten berghut en is alles om ons heen wit van de sneeuw. We besluiten om hier even te pauzeren voordat we verder gaan. We eten wat en schuilen voor de sneeuw die naar beneden komt. 

Na de korte pauze klimmen we verder de berg op in de richting van de top. Deze ligt op 2405 meter boven zeeniveau en we zijn dan ook niet verrast dat de top niet haalbaar is met deze sneeuw. Na een tijdje besluiten we om te draaien aangezien we bij iedere stap tot aan onze knieën in de sneeuw zakken. Het uitzicht op de flank van de berg is wel erg mooi en het sneeuwlandschap maakt deze wandeling een bijzondere ervaring. Maar als we koud en vermoeid bij de campers terugkomen, zijn we het alle vier met elkaar eens dat het tijd wordt voor wat meer zon en warmte. Zo rijden we dezelfde dag dan ook de berg af richting de kust.

Aangekomen bij de kust hebben we een mooi plekje gevonden. We staan bovenop een kleine heuvel naast een verlaten kerkje. Het is al donker en we horen 's avonds laat de huilende jakhalzen tussen de olijfbomen. De volgende morgen is het een prachtige dag en worden we rustig wakker in de stralende zon. We genieten nog even van het mooie uitzicht voordat we de heuvel af rijden en echt aan het strand gaan staan. Corné en Mirjam doen het nog even rustig aan en komen later die dag ook naar het strand.

's Avonds maken we een kampvuur op het strand en krijgen we gezelschap van "Lucy", een border collie zonder baasje. We geven haar wat hondenkoekjes en spelen wat met haar. Ze voelt zich op d'r gemak bij ons en blijft de rest van de avond bij ons. De volgende morgen komt ze ons weer gedag zeggen als we wakker worden. Mirjam en Corné vertrekken na het ontbijt en gaan verder naar het zuiden van Mani. We zwaaien ze uit met de wetenschap dat we elkaar over een aantal dagen, met kerst, weer ontmoeten in Kalamata. Wij rijden niet veel later ook weg richting een unieke locatie.

Op een strand in het oosten van het schiereiland Mani ligt het Dimitrios scheepswrak. Dit relatief grote schip ligt hier al sinds 1981 en is erg fotogeniek. Wij arriveren in de middag op de gratis camperplaats naast het strand. Er staan ongeveer tien campers en een aantal tenten. Het is een gezellige boel en het lijkt er op dat veel mensen hier wat langer staan. We staan lekker uit de wind achter de duinen en op het strand kunnen we gratis douchen. We maken 's middags een korte wandeling en doen dat 's avonds nogmaals om van de zonsondergang te genieten. De volgende morgen sta ik vroeg op om foto's te maken van de zonsopkomst. En niet veel later komt Moniek mij vergezellen met een bakkie koffie. We hebben geluk met het mooie weer en genieten weer volop van de mooie momenten.

Later die dag rijden we naar het meest zuidelijke puntje van Mani en maken een wandeling naar de vuurtoren. Het waait best hard en er wordt voor de avond nog meer wind verwacht. De parkeerplaats waar we staan is niet bedoeld om te overnachten met onze camper, er staat een bord verboden te kamperen. Na de wandeling besluiten we dan ook om verder te gaan, op zoek naar een andere plek om de nacht door te brengen. We vinden een vrij grote, vlakke parkeerplaats aan de weg en besluiten dat we hier wel kunnen overnachten. Er komt hier nauwelijks verkeer langs en we staan precies aan de goede kant van de berg, zodat we tegen de wind beschermd zijn. Aan de andere kant kijken we uit over de zee en hebben nog een mooie zonsondergang ook.

De volgende morgen bezoeken we de spookstad Vathia. Dit kleine plaatsje met authentieke huisjes is bijna volledig verlaten. Je kunt hier door de smalle straatjes slenteren en in veel huizen binnen kijken. Niet dat er veel te zien is, maar het is wel een bijzondere ervaring om door zo'n verlaten stad te wandelen. Na een kort bezoek rijden we verder langs de kust omhoog. We stoppen af en toe om van het uitzicht te genieten en om boodschappen te doen in een klein plaatsje. We zoeken een plek op voor een overnachting aan de kust. Morgen gaan we weer de bergen in om een hike te gaan doen in de Ridomo kloof. Dit schijnt een van de mooiere hikes van Mani te zijn.

Om er te komen moeten we weer flink bergop rijden, met stukken boven de 15% stijgingspercentage. Jip is niet de lichtste maar hij heeft power genoeg om hier omhoog te komen. Eenmaal bovenop rijden we een klein dorpje binnen waar we niet meer verder kunnen. We moeten draaien en een plekje in de buurt zoeken om te overnachten. We staan wederom bij een klein verlaten kerkje en naast een beek. Het water van de beek is zo helder dat we het gebruiken als schoon drinkwater. De volgende dag starten we vroeg met de wandeling richting de kloof. Het is zondag en de kerkklokken luiden in het kleine dorp, ook klinken er gebeden uit de luidsprekers op de kerk. Wij vragen ons af of dit normaal is of dat het vanwege corona is, zodat mensen thuis mee kunnen doen.

Na twee kilometer komen we aan bij de kloof en dalen we af om aan de echte hike te beginnen. Eenmaal onderin stroomt er prachtig blauw water tussen de witte stenen door. We lopen stroomopwaarts en komen onderweg behoorlijke rotsen tegen waar we overheen moeten klimmen. Het is best een uitdagende hike met al dat geklim en geklauter. Bijna aan het einde van de kloof wordt het zo smal dat je niet met z'n tweeën naast elkaar kunt lopen. Op een gegeven moment moeten we zelfs onze schoenen uit doen en de broekspijpen oprollen omdat het water bijna knie hoog staat. Het ijskoude water zorgt voor bijna bevroren voeten, maar het geeft wel een gevoel van voldoening als we er doorheen zijn. En tot slot van rekening moeten we ook nog eens onder een waterval door, dus trekken we de regenjas maar even aan. Niet lang daarna klimmen we de koof uit en lopen we bovenlangs terug naar het beginpunt. Uitgelaten van het 'buitenspelen' komen we bij de bus en wassen we ons bij het water van de beek. Diezelfde middag rijden we verder richting het noorden en komen we weer aan in het noorden van Mani.

We hebben nog een paar dagen tot kerst en besluiten even een uitstapje te maken, naar een ander schiereiland, om een uniek strand te bezoeken. Het is best een lange rit en we komen ook pas laat aan. In het donker moeten we over een onverharde weg vol kuilen rijden om op de juiste plek te komen. Als we aankomen zijn we de enige en staan we zeer afgelegen aan de zee. Na een rustige nacht besluiten we om de volgende morgen samen te gaan hardlopen. We rennen een berg op waar een ruïne van een kasteel staat. Hier vandaan hebben we prachtige uitzichten over verschillende, zeer unieke stranden. Als we weer beneden komen en nog een extra rondje gemaakt hebben, nemen we een frisse duik in de zee. Het water is ijskoud maar wel lekker. We spoelen ons nog even af onder de buitendouche voordat we terug rijden richting Kalamata. Morgen is het 24 december en hebben we afgesproken met Frank, Regina, Mirjam en Corné om de kerstdagen samen door te brengen in een huisje in Kalamata. Wij hebben er zin in.

We zijn inmiddels zo'n vier maanden van huis en hebben heel veel tijd met z'n tweeën doorgebracht. We hebben er dan ook enorm naar uit gekeken om de kerstdagen met (nieuwe) vrienden door te brengen. We hebben afgesproken om allemaal wat te kopen en te koken om zo drie dagen en nachten samen te genieten van de luxe van een huisje en het gezelschap van elkaar. De eerste dag lunchen we gezamenlijk in de tuin en ruimen we het huisje in met alle gekochte boodschappen en lekkernijen. 's Avonds na het 3-gangen menu gaan we op de fiets nog even de stad in om een drankje te gaan doen. Het is verassend druk en gezellig in het centrum van Kalamata. Veel mensen zitten op het terras en er zijn veel jongelui onderweg naar feestjes. Wij haken na een paar drankjes af en fietsen weer terug naar huis. We vallen als een blok in slaap. Op eerste kerstdag slapen we heerlijk uit en genieten we van de luxe van een huis. Zoals koffie zetten met één druk op de knop.

En 24 uur een wasmachine tot je beschikking hebben. Een kastje open trekken altijd voldoende glazen en borden vinden, en ook rondslingerende spullen liggen minder snel in de weg. Maar het meest genieten we natuurlijk van het feit dat we samen kunnen zijn met nieuwe vrienden. Het gevoel dat je deze mensen al veel langer kent dan daadwerkelijk waar is. Misschien is het de gezamenlijke interesse in reizen en de drang naar vrijheid dat ons verbindt, maar het is heel fijn om te ervaren dat wij als mensen zo snel contact maken en dat dit tot hele mooie ontmoetingen kan leiden. 

De rest van de dag wandelt iedereen even een rondje in de omgeving en wordt er natuurlijk weer heerlijk samen gekookt en gegeten. 's Avonds na het eten kijken we een film en borrelen we wat. Het is echt heel erg gezellig.

Tweede kerstdag zijn we na het ontbijt met z'n allen een wandeling gaan maken naar een afgelegen strandje. We zijn met de zebra-camper van Corné en Miriam naar het startpunt van de wandeling gereden. Miriam en Corné zijn er al aan gewend natuurlijk, maar wij verbaasden ons erover hoeveel mensen je aanstaren wanneer je in een vierwiel aangedreven 'zebra' voorbij komt rijden. We hebben er nog eens erg om moeten lachen. Vooral omdat Miriam bij onze eerste ontmoeting in Albanië vertelde dat ze de zwaailampen van het dak hadden afgehaald omdat ze niet zo wilden opvallen............

De wandeling liep tussen de olijfbomen door richting de rotsachtige kust. En na zo'n half uur wandelen verscheen daar een kleine baai met een mooi klein strand. Het weer was goed genoeg om zelfs even het water in te gaan, naja iedereen behalve Bart want die gaat er pas in bij plus 25. Verder hebben we lekker wat gegeten en geluierd in de zon. Heerlijk om dit eens te kunnen doen op 26 december.