Laos, van Zuid naar Noord

We beginnen onze reis door Laos in het zuiden. Na onze enerverende grensovergang komen we aan in Don Det ook wel fourthousand islands genoemd. We verkennen het eiland en een aantal aangrenzende eilanden per fiets, te voet, per truck en varen met een boot en per kano, tussen de eilandjes door, op de Mekong rivier. De vibe op dit eiland is, zoals dat hoort op een eiland, rustig en relaxed. Waar menig hippie op de blote voetjes is gaan lopen en waar de rest van de hippies dan op volgt. Het fietsen is tof, stoffig en hobbelig. de paden zijn veelal niet geasfalteerd dus kiezels en zand is waar je overheen hobbelt. Wij grappen over hoe het zal zijn om hier net als in NL een racefiets te hebben, maar bedenken al snel dat je dan een erg goede verzekering moet hebben. Het kano varen was een hoogtepunt van ons verblijf op don det, We spotte wilde dolfijnen, zagen echt een enorm indrukwekkend grote waterval en op het water zijn is gewoon altijd fijn! We hebben nog een avontuurtje beleefd met het lopen over een brug om een waterval te bezichtigen, Bart ging er ondanks zijn hoogtevrees toch overheen (op teenslippers)... En juist omdat het betreden op eigen risico was, was het best een beetje spannend. ach je bent maar 1 keer jong :)

Na 3 nachten Don Det werd het al tijd om verder te reizen. We namen de bus naar Pakse, We hadden nog geen idee wat daar te beleven viel, maar we proberen de hele lange busritten te vermijden, dus Pakse werd onze volgende bestemming. Deze rit verliep prima, 2 uurtjes in een minivan plakken kan ik zelfs overzien! We lopen naar ons hostel en krijgen het warmste onthaal ooit! Een heerlijk koud pandan theetje terwijl we inchecken en we krijgen ook heerlijke banana cakes met watermeloen! Dit hostel heeft de service en klantvriendelijkheid van een luxe hotel met dagelijks dus lekkers voor iedereen, wij zijn fan! 

We ontmoette een spontaan Duits stel en drinken gezellig wat drankjes op de bekende rooftopbar van dit stadje. Ook vieren we samen met hen kerstavond met een echte Italiaanse Pizza, wat het kerstgevoel met 30 graden extra naar boven brengt.

We starten de volgende dag aan een loop (met brommers) van 3 nachten, we rijden over het zogeheten 'Bolaven plateau'. We slapen alle nachten primitief, wat zoveel betekend als in een houten huisje/hutje maar meestal wel met een warme douche, wat heel welkom is want de nachten zijn verrassend koud!. We vieren 1e kerstdag met een hele groep mensen aan de grote tafel in ons eerste hostel en kletsen tot in de nacht met een stel uit België die ook voor een aantal maanden rondreist. De rit zelf vinden we mooi, maar niet zo bijzonder, wellicht wat verwend door onze ervaring in Vietnam? Echter zien we tijdens onze stops prachtige watervallen en slapen we zelfs 1 nacht vlak bij de waterval wat een heel rustgevend geluid is als je gaat slapen en wakker wordt!  Na onze dagen in Pakse is het tijd om verder door te reizen naar het noorden. We gaan met de nachtbus naar Vientiane. We doen tijdens de rit 1 oog dicht, maar van echt slapen komt het niet...  

we komen dus wat gammel aan in Vientiane en kunnen helaas nog niet inchecken vanwege het vroege tijdstip waarop we arriveren. Eerst maar een bakkie dan, en een broodje met zalm. dat is echt minstens een half jaar geelden, dat ik dat op heb! 

Wij vinden Vientiane een beetje een rommelige stad, vergane glorie. We verblijven hier echter wel een tijdje, want we moeten hier naar de Thaise ambassade om een visum aan te vragen van 2 maanden. Dat geeft wel wat stress, want het is simpelweg wat bijzonder geregeld zeg maar. Voor de deur van de ambassade staan allerlei mannetjes met allerlei diensten die zij verlenen en waar je allerlei centjes voor moet betalen en wanneer je er geen gebruik van maakt, moet je morgen nog eens terug komen (in ons geval) want wij waren niet goed voorbereid. we maken gebruik van de speciale diensten van de mannen, en enigszins oververhit sluiten we dan eindelijk aan in de rij. De volgende dag kunnen we onze paspoorten weer ophalen. Het ophalen van de paspoorten gaat ook op een bijzondere manier die niemand echt lijkt te begrijpen. De man die naast ons zit, is hier voor de 11e keer en zegt, dat het niet 1 keer op dezelfde manier is gegaan, ze houden dus van wat variatie. Lees hier alles over het aanvragen van het Thaise visum in Vientiane

We vieren ook oud en nieuw in Vientiane! We struinden wat rond in het stadje, aten voor het eerst van die overheerlijk kokospoffertjes die nu tot mijn lijstje van favoriete snacks in Azië behoren en bezochten een live optreden tijdens oudejaarsavond. Terwijl een oudere dame haar jasje poogt schoon te krijgen van gemorste limonade die haar zoon over haar heen stootte omdat hij van zijn stoel af viel, toen hij iets te ver naar voren boog om een geweldig selfie te maken, gaf ik de dame heel attent een tissue waar ze zichtbaar blij mee was. Haar kleindochter ook want nu kon ze van heel dichtbij mij op de foto zetten. Ik kan daar niet aan wennen, aan dat ongegeneerd foto's nemen van anderen die daar niet om vragen. Ik vraag haar dan ook om de foto te verwijderen, en omdat ze me niet leek te begrijpen nam ze er nog maar één, de sfeer zat er lekker in! Bart wenst dat hij die tissue had aangeboden, want om de een of andere reden vind hij dat juist heel grappig om op de foto gezet te worden, tja... We vervolgen onze wandeling langs allerlei kraampjes, maar we vinden het wat lauw allemaal. We besluiten richting huis te gaan en oud en nieuw maar eens over te slaan... Maar dan horen we ergens luide muziek vandaan komen dat onze aandacht trekt en gaan toch maar een kijkje nemen. Het plein staat vol met Laotiaanse feestgangers en het is gezellig druk! Ik zeg biertje dan maar? Voor we het weten staan midden in het publiek dat geniet van de muziek van de dj. Laotianen gedragen zich anders dan Nederlanders op een soort gelijk feest met soortgelijke muziek. Ik kan me van mijn dagen op dancevalley goed herinneren, dat men danst en dat de meerderheid van de mensen onder de invloed is van wat dan ook. Niet dat dat beter is, maar wel heel anders. Ik ben hier in laos zo'n beetje de enige die danst, want ik vind de beats top! De rest van de mensen staat of zit om ons heen met een biertje/cola en een tafeltje voor zich met knabbels haha. Ik probeer me in te denken hoe dit er in Spaarnwoude uit zou zien! Na een aantal uurtjes is de sfeer wat losser, wordt er meer gedanst en kan het aftellen bijna beginnen. Wij vallen enigszins op hier op het plein, al zijn we niet de enige "niet Laotianen". Om 0.00 uur proosten we met iedereen om ons heen "Happy new Year" en tot slot geven we elkaar een dikke kus (naja zeg), gelukkig nieuw jaar lieverd, wat hebben we al veel moois gezien, laten we hopen dat de reis nog veel meer moois voor ons in petto heeft...

Na een veel te lange tijd in Vientiane gaan we eindelijk door richting het Noorden, namelijk naar Luang Prabang, wat 12 uur rijden is.

Tja toch weer een afstand waar ik tegenop kijk als een berg. Nou ben ik dol op bergen, maar niet in een bus. 

We krijgen allemaal een ticket met stoelnummer, maar niemand kijkt ernaar waardoor wij achterin op de bank mogen gaan zitten. Je weet wel, daar waar je niet wil zitten. Bart kan zijn benen niet kwijt, want ja hij is nou eenmaal lang en de bussen zijn daar niet op gebouwd. Dat resulteert in wijdbeens zitten wat mij ook minder plek geeft. De jongen naast Bart is 1 meter 55 en zijn been past precies onder Bart zijn knieholte, lekker plakken boys!

De korst op mijn losse stoelzitting, het feit dat er geen airco in de bus zit, maar het buiten wel 30 graden is maakt het er allemaal niet  comfortabeler op. Er zit niets anders op dan geduld hebben en de ongemakken omarmen, maar dat lukt me simpelweg niet de hele rit. Ik krijg claustrofobische gevoelens denk ik. Als er na 8 uur 2 menen uitgaan naast ons, denken wij, joepie iets meer plek, maar nee men komt achterin naast ons zitten met z'n drieën. De dame trekt haar shirt tot aan haar kin omhoog om haar kindje te voeden, wat ik niet eens had gezien totdat Bart mij aankijkt met enige verbazing leesbaar in zijn ogen. Ik kijk om hem heen en al slapend met haar hoofd tegen Bart zijn schouder ligt de dame daar met het kindje aan haar borst. De vader speelt vooral fanatiek het spelletje op zijn telefoon. Nog een paar uur te gaan, inmiddels is het al donker voor we aankomen in Luang Prabang. De rit was ondanks de lange duur (12 uur) en ongemakken, prachtig zo door de bergen! En we zijn veilig aangekomen! Ondanks dat de chauffeur liever in de bus dan erbuiten zijn sigaretje rookte neem ik mijn petje af voor zijn taak van vandaag! We nemen een tuk tuk met nog wat anderen uit de bus, richting het centrum, we worden voor de markt gedropt en lopen alsnog een paar kilometer voordat we ons guesthouse bereiken. Beiden zijn we gaar, hebben geen puf om te eten dus douchen en ploffen op ons bed. De volgende ochtend gaan we na een ontbijtje Luang Prabang verkennen. Helaas werd onze bankpas ingeslikt, maar na wat telefoontjes kwam er een mannetje aan op een brommer en met een sleutel van de pinautomaat en hop we kunnen weer verder! toch blijven we dit bijzonder vinden, dit hoef je in NL niet te verwachten op zondag morgen... We gaan 's avonds naar een mini theater, een duo dat verhalen verteld over de historie van Laos en daarbij een traditioneel instrument bespeeld. Het theater biedt ongeveer 30 stoelen, wat het heel intiem maakt, een aanrader om eens te bezoeken wanneer je in Luang Prabang bent. De volgende dag gaan we vroeg uit de veren om de Kuang si watervallen te bezoeken, we zijn de 3e bezoeker van deze dag, dus kunnen de verwachtte drukte een beetje voor zijn. De watervallen zijn prachtig, de kleuren zijn onwerkelijk mooi. We doen een extra klim naar boven om naar de bron te gaan van deze mooie waterval. We doen nog even een foto shoot (tot genoegen van mijn lief) met een stel giebelende pubers die ons toch wel wat bijzonder vinden. Na de watervallen brengen we een bezoek aan een opvangcentrum voor mishandelde beren die hier een beter bestaan hebben. We zien veel foto's van hoe de beren er aan toe waren voordat ze bevrijd werden. Hartverscheurend, dat mensen dit een dier aan kunnen doen door o.a. een gebrek aan kennis... Ook bezoeken we de vlindertuin die gerund wordt door 2 Nederlanders die hier een prachtige tuin hebben aangelegd en al hun kennis t.a.v. natuur en ecologie delen met schoolkinderen en leraren in de omgeving. Op deze manier hopen zij dat de educatie/kennis voor jong en oud verbreed en de omgang met moeder natuur duurzaam verbeterd.

Vanuit Luang Prabang gaan we met een super fancy minivan naar Nong Kiau. het busje zit vol met leuke mensen en we kletsen de hele rit. We besluiten 's middags heel spontaan om met z'n allen een hike te doen om een mooie sunset te zien vanaf het topje van de berg. Bepakt met een fles water, een doekje voor het zweet en een zaklamp voor de terugweg starten we aan de hike. De weg naar boven is ruw en bevat veel grote stappen, want het is geen betegeld pad. We klimmen in ongeveer een uur naar de top, allen tot aan het naadje in het zweet, maar hoe tof is dit!! Wij zijn beide dol op spontane acties, want deze brengen vrijwel altijd plezier, net zoals deze. We kijken naar het prachtige uitzicht en genieten enorm van de gezelligheid en de lol die we hebben met deze toffe mensen. Na wat selfies en vele foto's gaan we aan de afdaling beginnen die inmiddels donker is. Gelukkig zijn we bijna allen goed voorbereid met een lichtje op ons hoofd. Helaas begeeft die van mij het na 5 minuten, dus ben ik aangewezen op mijn voorganger uit België die me steeds bij schijnt. Wat een teamwork dit! na c.a. 45 minuten staan we allen veilig aan de voet van deze berg en lopen terug naar het dorp. Het was een pittige klim, dus we gaan een hapje eten. Ook dit doen we als team en hebben een lekker diner met veel gezelligheid.

De dag erna staan we om 04.05 op om nog een hike te gaan doen, maar dit keer voor zonsopkomst.

We doen de hike samen met Marlies uit NL, die we in het busje hiernaartoe hebben ontmoet en ook gisteren in ons 'team' zat dat samen de zonsondergang bekeek. We steunen elkaar in de klim naar boven, ondanks dat deze makkelijker is dan gisteren is het nog steeds een inspanning om boven te komen. Máár eenmaal boven treffen we een warm onthaal, want er zit iemand die een vuurtje maakt en ons spontaan een kopje koffie aanbiedt, naja zeg. Wat een geluk en wat een onvoorwaardelijke vriendelijkheid! Het duurt nog ruim een half uur voordat we wat gaan zien van het uitzicht waarvoor we naar boven klommen! Inmiddels zijn we niet de enige meer hier op de top, maar iedereen geniet van de beloning! Wauw wat is dit mooi zo boven de wolken, we maken veel foto's ook van elkaar en van anderen die graag samen poseren, ja hoor we zijn er nu toch! Vanuit Nong Kiau maken we een klein uitstapje naar een nog meer afgelegen dorpje genaamd Muang Ngoy waar we per bootje in een klein uurtje naartoe varen. Hier is de sfeer nog meer ontspannen en nog meer afgelegen van de bewoonde wereld al heeft toerisme ook hier een vorm aangenomen en invloed op het dagelijks leven van vele locals. Helaas hebben we maar 1 nacht geboekt, waardoor we niet al te veel zien van het lokale leven iets buiten dit dorp... Ach je kunt niet altijd alles voorspellen. We staan 's morgens rond 5 uur op om te zien hoe de monniken in alle vroegte door de straat lopen

(op blote voeten) en giften in de vorm van rijst aannemen van de locale mensen, zien we toch nog wat van cultuur in dit prachtige dorpje!  Eenmaal Weer terug in Nong Kiau, wachten we op de bus die we hebben geboekt, terug naar Luang Prabang. De buschauffeur stopt minimaal 9 keer voor tja pakketje 'hier' , nieuwe klant 'daar', drankje 'zus' en nog een zak vol vis 'zo'. Je weet wel, zoals dat gaat in zuid-Oost Azië. Vanuit luang prabang willen we dus richting de grens naar Thailand. We besluiten dat we verder gaan reizen met de slow boat, een keer niet met de bus en daarmee een nieuwe ervaring. Waar we precies aan toe zijn weten we niet, maar het zou vergelijkbaar zijn met een bus maar dan op het water en met veel meer bewegingsvrijheid, wat een groot genot is!  Wauw we worden nog eens goed in lang stilzitten, in ongeveer 9 uur varen we naar Pak Beng. We hebben geen verblijf geboekt, dus doen even wat slaapplaatsen aan bespreken de prijs en bij nummer 3 worden we het eens! Nog even wat eten, voor we een lekkere douche kunnen nemen. Wat opvalt is dat de keuken al wat veranderd in de richting van de Thaise keuken dus het eten van een heerlijke curry was een feit. na de douche, toch nog even de deur uit voor een avondwandeling, want stijve ledematen krijg je wel na zo'n zit, we zijn geen 20 meer hé :) 

De volgende dag weer de boot in om naar onze laatste bestemming te varen in Laos voordat we doorreizen naar Thailand. We varen weer in zo'n 9 uur naar Ban Houay xay. Bij aankomst gaan we met een tuk tuk naar het "centrum" en gaan al lopend op zoek naar een verblijfplaats voor 2 nachten. Wederom en tevens tot onze verbazing zitten er 2 hotels al volgeboekt en bij de 3e zijn we vrijwel de enige, waarvan de rede vrij direct merkbaar is. de matrassen zijn niet best, of zeg maar gerust slecht. Het putje  van de wastafel stroomt niet door, het ruikt er naar vocht en de mensen achter de receptie lijken niet echt blij te zijn met klanten, tja. Het is voor 2 nachtjes en dus is het ons allemaal best. In het dorpje zelf is niet veel te beleven, maar we kunnen ons prima vermaken met een paar wandelingetjes, het boeken van de bus naar onze volgende bestemming en natuurlijk lekker eten...

Loas was een mooie bestemming, met veel watervallen, mooie bergen, waar het toerisme al zeker een plaats heeft gekregen en er veel mensen hun brood mee verdienen, maar ook is er nog veel authenticiteit te zien op lokale markten en wanneer je meer richting het Noorden gaat.  

Liefs, Mo