Vanlife door de Balkan (deel 2)

Vandaag staat de dag in het teken van rijden en grensovergangen. We gaan nu de EU uit en Montenegro en Albanië zijn ook geen Shengen landen. Dus bij de grensovergangen moet iedereen zijn paspoorten en autopapieren laten zien.

De grensovergang naar Montenegro stelt niet zoveel voor. We lijken die morgen de enige die hier de grens over gaan. En na het laten zien van paspoort, auto papieren en Corona-vaccinatie bewijs kunnen we door rijden Montenegro in. We rijden in Montenegro langs een prachtige kust met veel mooie baaitjes en helder blauw water. Oh wat hadden we ook graag een aantal weken hier gebleven voor een paar mooie hikes die we al gepind hadden op google maps, maar met een niet werkende kachel in de vrieskou in de bergen staan lijkt ons toch geen best plan, dus gaan we door. Onderweg stoppen we een keer voor een plaspauze en maken wat beter kennis met Iris en Max. Iris komt uit Nederland en Max uit Frankrijk en samen reizen en werken zij in hun omgebouwde Renault Master. Samen hebben ze een eigen bedrijfje in webdesign en zo kunnen ze locatie onafhankelijk werken en reizen tegelijk. Zij zijn hun droom aan het leven en dat kun je merken ook. Wat een positieve energie stralen deze twee uit, dit belooft gezellig te gaan worden!

Na een paar uur verder gereden te hebben moeten we in Montenegro met een ferry een meer over. Er gaat ook een weg omheen maar de ferry is vele malen korter. We kopen een ticket en rijden de boot op. Na ongeveer een kwartier komen we aan de overkant en kunnen we onze reis naar Albanië voortzetten. Na vele kilometers snelweg komen we dan eindelijk bij de grens. Eerst moeten we Montenegro uit om daarna in de rij te gaan staan om Albanië binnen te komen. Maar in de rij staan geldt hier blijkbaar niet voor iedereen en er wordt aan alle kanten voor gedrongen en dealtjes gesloten om elkaar voor te laten. Auto's staan dwars op de weg om van baan te wisselen en een aantal voertuigen hebben hun papieren niet op orde en moeten achteruit. Je begrijpt dat dit een tijdrovende zaak werd... De sfeer wordt er niet beter op, al zeiden we eerder nog tegen elkaar rustig te blijven en onze stemming niet af te laten hangen van het gedrag van anderen. Er ontstonden bijna ongelukken door het duwen en wringen van ongeduldige locals, waardoor wij toch ook wat opgefokt raakten. De angst toch weer in de verkeerde rij te staan nam toe, je kent het wel zoals in de supermarkt waar je soms het idee hebt dat die andere rij echt veel sneller gaat haha. Alles bij elkaar staan we hier ongeveer anderhalf a 2 uur te wachten voordat we uiteindelijk Albanië binnen rijden. Wanneer wij als laatste van onze 3 campers de grens passeren staat de rest ons springend en zwaaiend op te wachten. We vallen elkaar in de armen en voelen ons even intens verbonden door de frustratie en gelijk ook de blijdschap dat dit achter ons ligt. We kunnen weer door voor de laatste etappe richting de camping. Na ongeveer een uur rijden komen we op de camping aan en zijn we compleet uitgeblust en hongerig naar pizza, wijn en gezelligheid. Nou, ik kan je vertellen; deze onvergetelijke vrijdagavond had het allemaal.

De hele camping was vanaf de eerste minuut op de hoogte van onze aanwezigheid, of ze het nou leuk vonden of niet wat hebben wij gelachen met en om elkaar! We zijn met z'n zessen in het restaurant van de camping beland, dat gerund wordt door vooral heel vriendelijke jonge mensen, en hebben ons volgestopt met pizza en we hebben ook de wijn rijkelijk laten vloeien. Uiteindelijk zijn we op het strand aan het meer beland waar we nog een aantal flessen wijn hebben leeg gemaakt en hebben er samen met de nachtwaker van de camping een onvergetelijke avond en nacht van weten te maken.

De volgende dag rollen we om de beurt onze busjes uit en beginnen de dag langzaam. Voor Marc is deze dag eigenlijk nooit echt begonnen. Het blijkt dat het mixen van verschillende soorten wijn niet echt zijn ding is en hij brengt de hele dag door in pyjama en laat zich volledig verzorgen door Loes. We besluiten met z'n zessen om hier een aantal dagen te blijven staan zodat we allemaal de was kunnen doen en elkaar gezelschap kunnen houden in de wisselvallige regenachtige dagen die komen gaan. We hebben onze bussen zo geparkeerd dat we een soort pleintje hebben gemaakt en waar we onze luifels hebben uitgerold. Op deze manier kunnen we altijd ergens droog zitten. We hebben in deze dagen veel verhalen gedeeld, film gekeken, elkaar geholpen met van alles en nog wat. We hebben ieder een avond voor elkaar gekookt en dit samen onder de luifel vergezeld met dikke kleding opgegeten. Ook zijn we nog twee keer terug gegaan naar het restaurant (waar de jongens van de bediening ons niet vergeten waren), zodat we bijna alle gerechten van de kaart hebben kunnen proeven. Uit eten in Albanië is geen straf en het is ook nog eens erg betaalbaar.

Na een aantal dagen draait het weer bij en kunnen we wat meer ondernemen. Er wordt zo af en toe wat gesport en ook gaan we een middag met z'n zessen een wandeling maken aan de andere kant van het meer. Het idee is erg leuk maar de uitvoering minder. Na ongeveer een uur wandelen tegen een berg op verdwijnt het pad en lopen we ongeveer drie kwartier door de doornstruiken te zoeken naar een pad. Uiteindelijk geven we toe dat we verdwaald zijn en proberen heelhuids de berg af te komen. We zoeken en zoeken, maar niets lijkt erop dat we een fatsoenlijke weg naar beneden gaan vinden. Mo raakt lichtelijk in paniek aangezien het niet heel lang meer licht zal zijn en niemand een zaklamp heeft noch warm genoeg gekleed is. Gelukkig voor ons komt er een herder de berg op gelopen die ons stemgeluid had opgemerkt. Hij bleef op ons wachten en begeleidde ons naar beneden waar we weer op een pad terecht kwamen, hulde voor deze man!. Iedereen zit compleet onder de krassen van de doorns en takken, dit was niet helemaal zo gepland maar we kunnen er achteraf toch wel om lachen.

Na vijf dagen is het voor Iris en Max tijd geworden om verder te gaan. Zij hebben het plan om een tijdje in Griekenland te verblijven en met kerst weer terug te zijn in Frankrijk en Nederland om deze dagen met familie door te brengen. Dus nu het weer beter wordt gaan zij verder naar het zuiden om de zon en het strand op te zoeken. Wij hebben met Loes en Marc afgesproken om hier in Albanië nog wat te gaan hiken in de Albanese Alpen. Dus nadat we Iris en Max hebben uitgezwaaid blijven wij nog een dag langer staan om onze route naar het noorden van Albanië uit te stippelen. We besluiten om naar het plaatsje Valbonë te gaan rijden om daar vandaan te gaan wandelen. De rit zal 2 dagen duren en ons dwars door de bergen van het Albanese binnenland voeren.

Na een week op de camping is het voor ons tijd om Albanië verder te gaan ontdekken. Samen met de reismaatjes en Petje (zo heet de Peugeot van Loes en Marc) rijden we richting het noorden, de bergen in. Het is een lange dag rijden en de kilometers kruipen voorbij. De wind laat onze bussen flink schudden, wat het rijden alles behalve makkelijk maakt. De wegen in Albanië zijn niet slecht maar het zijn geen snelwegen zoals wij gewend zijn in Nederland. Vooral het vele slingeren langs de bergwanden en soms steile afgronden zorgt voor lage snelheden. Wanneer de zon bijna onder is komen we aan op de plaats die we voor onze overnachting hebben opgezocht op park4night. Het is een terrein naast een oud school gebouw dat eruit ziet of het niet meer in gebruik is. Het gebouw ligt tussen de bergen en we hebben nog net een mooi uitzicht op de ondergaande zon. Maar bij het verdwijnen van het zonlicht is het ook direct aardedonker. Wij bereiden een Arabische stoofpot voor ons vieren en duiken na een vermoeiende lange dag op tijd het mandje in.

De volgende morgen ruiken we een houtkachel en kijken we waar dat vandaan komt. De verlaten school blijkt toch minder verlaten te zijn dan gedacht en we zien kinderen vanachter het raam naar ons zwaaien. Ik (Bart) ben direct enthousiast en ga de bus uit om eens kennis te maken. De jongens wuiven vanachter het raam dat ik naar binnen moet komen en dat doe ik dan ook. Ik word op een stoel bij de houtkachel neergezet waar ik mezelf kan opwarmen. Dat is nodig ook want het was een koude nacht en de kachel in de bus doet het nog steeds niet. De 5 jongens in de klas vragen van alles aan me. Waar ik vandaan kom hoe ik heet en wat ik het mooiste van Albanië vind. Met wat 'handen en voeten' en een paar woorden Engels is het zowaar gezellig en lijken we elkaar aardig te begrijpen. Wanneer de lerares binnen komt nodigt ze me uit om een deel van de les bij te wonen en waan ik me gewoon weer even terug op school, wat toch echt heel lang geleden is :) Na een half uurtje bedank ik iedereen en neem afscheid. Terug bij de bus is iedereen klaar voor vertrek en starten we het tweede deel van de rit naar de "Albanese Alpen".

Ook de tweede etappe kronkelt tussen de bergen door en laat ons de mooiste uitzichten zien. De bergen worden steeds hoger en de toppen om ons heen zijn bedekt met een wit laagje. Ook de bomen veranderen en we bevinden ons ineens midden tussen de herfst kleuren. Het eindpunt van deze rit zal in het plaatsje Valbonë zijn. Dit ligt aan de voet van de hoogste bergen van Albanië en is een perfect startpunt voor mooie hikes. En laat dat nou net de reden zijn waarom we hier zijn! Mo kan niet wachten om te gaan lopen, want tussen en in de bergen zijn, maakt haar blij, het geeft haar positieve energie!

Aangekomen in dit bergdorpje oogt het allemaal een beetje verlaten. Er zijn veel restaurants en hotels, welke gesloten zijn zo in in het laagseizoen. Er is een soort camping bij een hotel/restaurant waar we een Nederlandse camper zien staan met een zebraprintje en roepen via de walkietalkie naar elkaar 'kijk een zebra op rechts'! Marc en Loes hebben heel slim een walkietalkie setje bij zich voor als ze onderweg met elkaar willen communiceren wanneer ze gebruik maken van hun drone en dus op afstand moeten afstemmen. Nu we samen rijden gebruiken we heel handig dit walkietalkie setje om met elkaar te communiceren, niet alleen voor het afstemmen van de route, maar ook vertellen we elkaar de grootste onzin en slechtste grappen. Afijn, wij kiezen ervoor om door te rijden naar waar de weg ophoudt en een rivierbedding begint. Deze droge rivierbedding bestaat uit grote witte keien met om ons heen veel bomen waar we tussen kunnen gaan staan. Daarvandaan hebben we een waanzinnig uitzicht op de unieke natuur om ons heen. Dit is voor ons de perfecte plaats om een aantal dagen te kamperen. We parkeren onze bussen in de rivierbedding waar we ons in niemandsland wanen. Wanneer we even op onderzoek uit gaan komen we een Nederlands stel tegen. Zij staan een stukje verderop, u raad het al met hun 'zebra' camper. Zij besluiten om de volgende dag ook op dezelfde plek te komen staan als wij. 

's Avonds genieten we van de rust en de stilte op deze bijzondere plek, alleen de temperatuur daalt flink en wij doen ons best om het warm te houden in de bus. Hoe we dat doen? Nou we zetten onze gietijzeren pan op het vuur en vullen deze met water. Nadat dit opgewarmd is dient deze als kachel en steken we veel kaarsjes aan  (mochten een kruik lenen van Loes) en werd het naast enigszins aangenaam ook heel gezellig binnen. De overige avonden hebben we onszelf gewoon bij de anderen uitgenodigd en dankbaar gebruik gemaakt van de warmte in hun huis!

De volgende dag maken we 's middags een kleine wandeling van zo'n acht kilometer de berg op om de omgeving van bovenaf te bewonderen. Tijdens deze wandeling komen we het stel van 'de zebra' camper weer tegen en we maken weer een praatje. Zij heet Mirjam hij Corné en we spreken af om vanavond een drankje te komen doen bij hun in de camper, wanneer ze naast ons zijn komen te staan.

Na deze wandeling, die veel goeds belooft voor de grote hike waarvoor we hiernaartoe zijn gekomen, lopen we een restaurant in om een hapje te eten. We nemen plaats aan een tafel en bestellen eerst een drankje. Na een kwartier wordt ons verzocht om aan een andere tafel plaats te nemen want waar wij nu zitten wordt straks een dansvloer ingericht. Er is namelijk een grote familie die hier een verjaardag komt vieren en in Albanië wordt er niets gevierd zonder te dansen. Wij zijn benieuwd en wachten het spektakel af. Aan een lange tafel neemt een grote familie plaats en de tafel wordt direct vol gezet met eten en drinken wat genoeg lijkt voor een hele week. Er wordt een enorme schaal op tafel gezet met daarop een geit of een schaap welke eruit ziet of het de hele dag aan een spit heeft gehangen. Wanneer iedereen een beetje gegeten heeft gaan de eerste dames de dansvloer op en wordt er in een kring gedanst. Ook kinderen en later wat mannen voegen zich bij de dames om gezamenlijk, hand in hand in een kring rondjes te dansen. Nadat ook wij gegeten hebben worden Moniek en Marc ook uitgenodigd om mee te dansen en zij slaan dit natuurlijk niet af. Het is leuk om te zien hoe er hier op traditionele manier iets gevierd wordt en nog leuker is om daar zelf deel van uit te mogen maken. Het is nu al een onvergetelijke avond!

Terug bij onze camper locatie zien we dat de zebra naast ons geparkeerd heeft en zoals gezegd gaan wij ook even een drankje doen bij onze nieuwe buren.

Mirjam en Corné zijn twee ontzettend lieve mensen en zo zitten we dan ook de rest van de avond, (alsof we elkaar al een lange tijd kennen) met z'n zessen bij hun binnen en praten over van alles en nog wat. Zij gaan de volgende dag een wandeling maken naar het dorpje Teth dat aan de andere kant van de berg ligt. Hier gaan ze overnachten om de dag erna weer terug te lopen. Ons plan is om morgen lekker te chillen rond de bus, te wachten op nog wat beter weer en de dag erna dezelfde route te lopen, alleen dan tot halverwege. Tot het hoogste punt en dan om te draaien terug naar de bus. Dit betekent dat we, met een beetje toeval, Corné en Mirjam tegen kunnen komen op het hoogste punt halverwege, om zo gezamenlijk terug te lopen. Een mooi en gezellig plan!

Na een dag relaxed bij de bus te hangen is de dag van de wandeling aangebroken. We pakken onze rugtassen, tappen water bij een natuurlijk fonteintje en gaan op pad. De wandeling begint rustig door de rivierbedding en brengt ons aan de voet van de eerste bergen. Na een aantal hoogtemeters worden we al snel beloond met de eerste mooie uitzichten. Verder naar boven, lopen we langs kleine oude boerderijtjes en door bossen. Er passeert onderweg nog een kudde schapen met twee oude herders die hier nog heel kwiek naar boven lopen. We lopen door tot we uiteindelijk aan de voet van een steil rots massief staan. Het wandelpad kronkelt steil omhoog tussen de rotsen met, af en toe een naaldboom. Na ongeveer een uur omhoog klimmen komen we aan op het hoogste punt van de dag, De Valbonë Pass. Hier is een rots met bovenop een kruis waarvandaan je een waanzinnig mooi uitzicht hebt. Zowel het dal in de richting Valbonë als richting Teth is schitterend! We besluiten om daar bovenop even een broodje te eten, en het toeval wil dat we niet de enige zijn want daar komen Corné en Mirjam aan gelopen. Ze komen bij ons zitten en we lunchen gezamenlijk bovenop de berg. Loes de lieverd heeft als verrassing snickers voor ons meegebracht, nog niet eerder smaakten ze ons zo goed! Marc maakt nog een aantal beelden met zijn drone voordat we de afdaling, terug naar de bussen inzetten. Het is gezellig op de terugweg en we praten honderd uit met z'n zessen. We beseffen maar weer eens, dat het ontmoeten van andere mensen één van de leukste dingen is tijdens het reizen.

Als we aan het eind van de middag, na ruim vijftien kilometer wandelen terug bij de campers komen verzamelen we wat hout voor een kampvuur. Mirjam biedt aan om voor ons allemaal pannenkoeken te bakken en deze  gezamenlijk bij het kampvuur te eten. Dit is toch een briljant idee, het klinkt ons als muziek in de oren! Het wordt een gezellige avond en we blijven tot laat buiten zitten en luisteren naar elkaars favoriete muziek. We vertellen de mooiste en persoonlijkste verhalen aan elkaar alsof we elkaar echt al jaren jaren kennen, wat is dat toch bijzonder telkens weer. We delen eten en drinken met elkaar en genieten van de natuur en van het leven dat we op dit moment leven. We zijn er allemaal van overtuigd dat we een goede en mooie keuze hebben gemaakt om de vrijheid op te zoeken om zo nieuwe dingen te kunnen leren en nieuwe mensen te ontmoeten. Samen praten, lachen, zingen en proosten op het leven! We sluiten, stinkend naar het vuur, dankbaar een prachtige dag af met nieuwe vrienden!

De volgende morgen rijden we met drie campers achter elkaar aan weg uit Valbonë. We gaan allemaal richting de kust, maar dat zullen we niet in één dag halen. Dus we hebben halverwege een plek opgezocht om voor een nacht te staan. De rit door de bergen duurt erg lang en is ook erg vermoeiend. We lunchen onderweg nog even met z'n allen op een mooi uitzichtpunt en rijden daarna weer verder over de kronkelende bergwegen. 

We komen pas laat aan op de geplande locatie en de zon is dan ook al onder. Het rijden door de bergen in het donker, over wegen die niet betrouwbaar zijn en die je niet kent is zoals al eerder gezegd erg vermoeiend. We gaan dan ook snel na het eten naar bed.

De volgende morgen rijden wij met Loes en Marc richting Tirana en Mirjam en Corné doen het nog wat rustiger aan en vertrekken wat later naar een klein pittoresk dorpje. We nemen afscheid maar spreken af dat we contact houden, aangezien ook zij van plan zijn om de winter in Griekenland door te gaan brengen. 

Dus wij gaan met z'n vieren weer verder, op zoek naar een wasserette in Tirana. Eenmaal aangekomen in de hoofdstad lukt het ons niet om een geschikte parkeerplaats te vinden en is het bijna onmogelijk om met onze bus te manoeuvreren in het centrum van deze drukke stad. Men parkeert hier overal langs de weg, op de hoek van de straat, maar ook gerust op de stoep. Dat maakt het voor ons met onze grote bus een uitdaging om hier veilig door de straten te rijden, laat staan een plek te vinden om te parkeren. We besluiten daarom ook door te rijden naar het plaatsje Durrës om daar de was te doen en te overnachten. Durrës is een toeristische badplaats en heeft dan ook een klein maar levendig centrum. Nadat we de bus geparkeerd hebben gaan we met de fiets de stad in om de was te doen. Zodra de machines draaien is het tijd voor een biertje op het terras. Na ongeveer anderhalf uur is de was gewassen en gedroogd en fietsen we weer terug richting de bus. Onderweg doet Mo nog wat boodschappen bij een groente/fruit stalletje met prachtig uitgestalde verse kruiden, appels, citroenen, druiven en ga zomaar door. Alsof we even terug in de tijd zijn gegaan, maakt de man een handgeschreven bonnetje en rekent op papier uit wat de schade is. Mo betaald en met een glimlach en een opgestoken hand zeggen we elkaar gedag. We staan deze nacht op een parkeerplaats aan de zee, waar continu wat gaande is en daarmee een groot contrast is met de vorige nacht toen we nog tussen de bergen stonden. We zitten nog even aan de kleine boulevard van de zonsondergang te genieten totdat Mo roept dat het eten klaar is, we gaan eten en en niet veel later alweer naar bed om te slapen. Je raadt het al, dat reizen gaat niet in de koude kleren zitten...

Na een nachtje in Durrës rijden we wat verder naar het zuiden om een aantal dagen aan het strand door te gaan brengen. We vinden een groot afgelegen strand met daarop een strandtent die nog open is en waar wij mogen staan met de bus. De eigenaar Lido is een aardige jonge vent die samen met zijn ouders  de strandtent draaiende houdt. We drinken 's middags een biertje bij Lido en spreken af om die avond ook bij hem te komen eten. We genieten op het strand van de zonsondergang en gaan dan snel aan tafel, want het koelt behoorlijk af als de zon weg is. We eten een visschotel met vers gevangen krab en andere schelpdieren en drinken, een niet zo'n lekkere wijn. 

De volgende dag duiken we lekker de zee in en maken gebruik van de (natuurlijk koude) douche op het strand. We sporten en rommelen lekker rond de bus en op het strand en doen wederom een drankje bij Lido. Er loopt ook een nestje jonge puppies rond de strandtent welke zo schattig zijn dat je ze maar blijft knuffelen. Die avond arriveert er ook een Duits stel en Marc en ik raken er mee aan de praat. Marc stelt voor om zijn DJ-set te voorschijn te toveren om lekker muziek te draaien terwijl de zon langzaam onder gaat. Samen met het Duitse stel en met Lido beginnen we aan een spelletje 'Mexen'. Een dobbelspel met als doel de andere spelers te laten drinken. Het wordt binnen enkele minuten al gezellig en na een uur komen Moniek en Loes even kijken waar al die herrie vandaan komt. Loes meldt dat het avondeten op het vuur staat en dat we over drie kwartier kunnen eten. Genoeg tijd dus, voor de dames, om nog even mee te spelen en op te gaan in de hilariteit van het spel.

Na het eten (een heerlijke quiche) gaan we terug het terras op om nog gezellig wat te kletsen en te drinken terwijl Marc nog wat vette beats uit z'n speakers perst. Na een paar uur duiken we licht aangeschoten de bus in voor een rustige nacht.

Het stadje Berat is een authentiek Albanees plaatsje met een klein historisch centrum. We staan op een kleine camping in het centrum van de stad en worden daar vriendelijk welkom geheten door Elizabeth, de eigenaresse van de camping. Ze is een kleine (lees heel klein) oudere dame en spreekt goed Engels. Ze maakt gezellig een praatje met ons en verteld vol trots over haar familie, met name haar kleindochter is haar oogappel. De volgende dag gaan we met z'n vieren het fort bovenop de berg bezoeken. We lopen er een rondje, lachen wat met de eigenaar van de souvenirshop en wandelen terug richting het oude stadscentrum. Daar nemen we plaats op een terras in de zon en drinken een heerlijk koud biertje om daarna een restaurantje op te zoeken. Voor een appel en een ei eten we ons rond en wandelen voldaan richting de camping om de volgende dag nog wat verder het land in te rijden. We gaan namelijk naar de Osumi Canyon. Deze kloof staat bekend om een oud en eenvoudig bruggetje over de diepe kloof. We besluiten om een nacht door te brengen aan de rand van deze kloof. Maar een nacht zijn er toch twee geworden, want de volgende dag is het zulk lekker weer en vinden we het lastig om uit onze tuinstoelen te komen. 

Normaal gesproken zouden Moniek en ik dit nooit doen, als wij gepland hebben om ergens maar 1 nacht te blijven doen we dat ook eigenlijk wel, maar Loes en Marc leren ons wat meer te ontspannen en minder snel te reizen. En ik moet zeggen dat mij dat heel goed bevalt. Ook dit is voor mij een van de leuke dingen van het ontmoeten van andere mensen. Je kunt van elkaar leren. We hebben hier, naast een legendarisch potje 'kubb' (een spel met houten paaltjes die je bij elkaar moet omgooien), ook hele mooie en waardevolle gesprekken met elkaar gehad. Over het leven, de lessen die we tot nu toe leerden en welke nog zo moeilijk zijn. Maar ook over onze opvoeding, onze pubertijd en het bouwen van je eigen camper en daar al zo'n lange tijd in wonen. Het blijft voor ons bijzonder dat we in zo'n korte tijd lief en leed deelden met deze twee schatten en dat veel zo vanzelfsprekend is gegaan.

Na twee nachten aan de rand van de kloof te hebben gestaan gaan we toch weer op pad. We rijden 's morgens naar het beroemde bruggetje om daar met de bus op te gaan staan voor wat foto's en filmpjes met de drone. Maar ter plaatsen blijkt de drone een update te moeten hebben en is er geen internet beschikbaar. Dus helaas..... geen foto's en filmpjes met onze drone. Maar de herinneringen zijn er wel. Het, op het eerste oog, gammele bruggetje mist hier en daar wat planken en is niet veel breder dan onze bus. Als je last van hoogtevrees hebt is het ook best wel een billenknijper om midden op de brug uit te stappen en over de rand te kijken. Na het koorddansen over de brug rijden we via Berat weer terug richting de kust.

's Avonds in het donker komen we aan de kust bij de plaats Vlorë. We rijden richting een soort schiereiland net boven de stad om daar een paar dagen lekker aan zee te kunnen staan. De laatste twee kilometers van de rit zijn onverhard en het pad zit vol kuilen. Mo vind dit het meest verschrikkelijke deel van ons leven in de bus, rijden over offroad paden waarbij alles rammelt en je letterlijk op en neer stuitert op je stoel. Als we eindelijk, compleet door elkaar geschud, aankomen op de geplande locatie gaat Moniek haar beroemde bietenburgers maken. Wanneer het eten bijna klaar is ga ik Marc en Loes halen om bij ons te komen eten. Nadat ik op de deur geklopt heb en niet direct kan zien of ze reageren trek ik de deur open. Dat had ik beter niet kunnen doen! Het raam van de deur zat aan de buitenkant helemaal vol met kleine vliegjes die op het licht af waren gekomen. Toen ik de deur open deed vlogen er een paar honderd van deze vliegjes, over mijn hoofd, de bus van Marc en Loes binnen. 

Een kwartier later hebben ze bijna alle vliegjes weten te vangen of plat geslagen en kwamen ze naar onze bus om te eten. We hebben de rest van de avond eerst alle lichten uit gedaan voordat we een deur open deden.

De volgende dag hebben we heerlijk in de zon gezeten, lekker gesport en gedoucht achter de bus. 's Avonds heeft Marc een heerlijke pasta bereid en hebben we deze met ondergaande zon buiten kunnen eten. Maar zodra de zon nog geen seconde weg was zagen we de vliegjes uit de struiken opstijgen en op ons af komen. We hebben direct alles op geruimd, de bus gestart en honderd meter verderop geparkeerd aan het strand. Hier waren de vliegen gek genoeg veel minder aanwezig en hebben we zelfs nog even buiten kunnen zitten.

Ook de dag erna zijn we actief geweest. We hebben allemaal weer gesport en daarna heerlijk ontspannen in de zon gezeten en gelegen, dit is genieten! De volgende dag zijn Loes, Moniek en ik op de fiets naar een klooster geweest dat op een eilandje ligt, om daarna weer een andere plek te zoeken, wat dichter bij de stad Vlorë. Onze watertank en onze voorraadkast zijn zo goed als leeg, dus is verkassen noodzakelijk. We parkeren de bussen aan het strand, ongeveer twee kilometer van het stadscentrum vandaan. Zo kunnen we lekker aan de kust staan en ook even de stad in met de fiets. We staan hier 3 nachten en vermaken ons goed. Op het strand is een douche, wat gewoon koud water is, maar je wordt er evenwel schoon van dus daar doen we het maar mee! En we kunnen hier in de stad de was doen, wat ook heel fijn en praktisch is. Ook gaan we een avondje met z'n vieren de stad in om eens lekker wat restaurantjes te proberen en hebben zo een ware 'pizza night' en hoppen zo van restaurant naar restaurant om zo verschillende pizza's te proeven. De volgende dag bakken onze vriendjes echte frieten op het strand afgetopt met homemade truffel mayonaise. 'Hallo, ga je lekker!?'

Na een aantal dagen trekken we verder naar het zuiden en worden we verrast door de prachtige stranden van Albanië. Er zijn kleine afgelegen stranden waar je alleen te voet kunt komen, maar ook zijn er lange grote stranden met hotels en campings. Onderweg naar het zuiden verlaten we regelmatig de grote weg om even zo'n strand op te zoeken. De ene keer gewoon om even te lunchen, de andere keer blijven we er overnachten. Bijna bij een grens met Griekenland vind je de plaats Ksamil. Dit is de meest bekende badplaats van Albanië en dat is goed te merken ook. We zijn gelukkig ver buiten het seizoen en het is er niet druk. Maar overal waar je kijkt zien we hotels en resorts. De badplaats ligt aan een baai die bijna compleet wordt afgesloten van de zee door een schiereiland. In deze baai zijn talloze stranden en zelfs een aantal kleine eilandjes. Het water is er strak blauw en de stranden parel wit. We besluiten om hier even te stoppen en te gaan zwemmen voordat we een overnachtingsplek gaan zoeken. Eenmaal op het strand raken we aan de praat met Emy, een jonge vrouw uit Nederland die ons Nederlandse geklepper van verre hoorde aankomen. Op dat moment wordt ons ook een boottrip aangeboden door een jonge vent die niet zoveel klanten heeft aan het eind van het seizoen. Voor een paar euro varen we een rondje om alle eilanden en kletsen we gezellig door. We nodigen Emy uit om met ons mee te gaan om zo met drie busjes een plek voor de nacht uit te gaan zoeken. We belanden vlakbij een oude Romeinse nederzetting net onder Ksamil, en genieten aan het eind van de dag van een zonsondergang en een biertje. De maaltijd werd deze avond verzorgd door Marc en Loes, ook spelen we nog een spelletje bij kaarslicht en kletsen we wat af met de vrolijke Emy.

Na ongeveer vijf weken door Albanië gereden te hebben zijn we onderweg naar onze laatste bestemmingen van dit mooie en gastvrije land. We rijden nog een maal vanaf de kust het binnenland in, richting Gjirokastër. Onderweg stoppen we nog even bij the blue eye, zoals dat wordt genoemd. Dit is een plaats waar een beek of rivier ontspringt en van boven lijkt dat dan op een blauw oog. Het is mooi om daar even een wandeling te maken en Moniek waagt het er zelfs nog op om even met blote voeten tot net boven de knieën het ijskoude water in te lopen. Na een lunch rijden we verder naar Gjirokastër. Een mooi plaatsje met een oud centrum en gezellige restaurantjes. We staan hier op een camping net buiten het centrum en kunnen hier uitgebreid de was doen en heerlijk douchen. We maken onze huisjes eens grondig schoon, poetsen de zonnepanelen, spoelen het stof van de bus, kloppen alle matjes uit en doen eindelijk de klusjes die al een tijdje op de planning stonden. We blijven twee nachten en zorgen dat we alles weer op orde hebben voor de allerlaatste bestemming in Albanië.

De weg vanuit Gjirokastër gaat weer door de bergen richting de Benje kloof en hotsprings. Dit is een kloof waar, op sommige plaatsen, warm water uit de rotsen komt sijpelen. Op een aantal plaatsen wordt dit warme water opgevangen en zijn er warmwater baden. Aan het begin van deze kloof is een mooie, vlakke, open ruimte waar veel campers staan. Ook wij parkeren hier onze bussen voor een aantal dagen en gaan lekker genieten van deze mooie omgeving en de warmwater baden. 

De eerste dag hier wandelen we door de kloof en ontkomen er niet aan om natte voeten te halen. De kloof is diep en loopt kilometers ver de bergen in. Onderweg zijn er een aantal warmwater baden, die van veraf te ruiken zijn, maar deze slaan wij over. Als we aan het eind van de middag terug bij de bus komen, pakken we onze zwembroek en springen we, met een drankje, zo'n warmwater bron in. Marc en Loes zorgen voor feesthoedjes omdat ze een filmpje gaan maken voor een vriend die dertig wordt. Dus wij vieren zijn verjaardag in Albanië in een warmwater bad met een fles rum en cola. Zoals Marc zou zeggen: 'Heeéérlijk dit!'

's Avonds zitten we gezellig, met z'n vieren, in Petje en kijken we youtube filmpjes van audities. Monieks lievelingsbezigheid. En wat blijkt Marc vindt dit ook helemaal top. Dus alle audities van The Voice, BGT en Idols komen voorbij. En ik moet eerlijk zeggen: 'zolang ik een biertje heb, vind ik het prima vol te houden.' 

Eenmaal de grens over merkten we al snel dat we in een EU land zijn aangekomen. De wegen in Griekenland zijn veel breder en er zijn minder kuilen en hobbels dan in Albanië.

We besluiten om dan ook direct maar wat kilometers te gaan maken richting onze eerste bezienswaardigheid in Griekenland. We rijden richting de Vikos kloof, met meer dan anderhalve kilometer diep is deze kloof één van de diepste ter wereld. Om op een mooi uitzichtpunt te komen moeten we dan ook weer de bergen in en rijden we onze eerste kilometers in Griekenland vooral omhoog.

Ineens horen we door de walkietalkie Loes roepen: 'Hey ik zie een zebra!' Blijkt daar ineens de camper van Corné en Mirjam op een parkeerplaats, langs de weg te staan. Wij waren deze, in het donker zo voorbij gereden, maar gelukkig heeft Loes een oog voor detail en zag de zwart-witte camper op een mooi uitzichtpunt staan. We besluiten te stoppen en in het donker bij hem aan te kloppen. Een beetje geschrokken doen ze open en blij verrast laten ze ons binnen voor een drankje. Het lijkt een paar uur lang net een kippenhok in hun camper, want we hebben elkaar van alles te vertellen. Wij besluiten ook niet meer verder te rijden en de nacht naast de zebra door te brengen. Ik zorg voor het avond eten, noedels met kool en paddenstoelen, en we maken er weer een gezellige avond van met z'n zessen.

De volgende morgen worden we wakker met een prachtige zonsopkomst en een schitterend uitzicht. Dit beloofd veel goeds voor onze tijd in Griekenland! We drinken gezamenlijk een kop koffie of thee en nemen weer afscheid van Corné en Mirjam. Wij gaan met z'n vieren verder de berg op om een korte wandeling richting een hoog uitzichtpunt van de Vikos kloof te maken. Deze kloof is echt enorm hoog en er zijn ook echt hele diepe afgronden. Moniek vind het altijd leuk om op de randjes te zitten of staan, maar de rest doet het al in z'n broek bij het idee. 

Na wat foto's wandelen we terug naar de bus om koers te zetten naar onze volgende highlight van het Griekse vaste land. Dit wordt tevens de laatste stop die we doen samen met Loes en Marc. Zij gaan hierna namelijk richting het oosten van het land, richting de grens met Turkije. En wij gaan richting het zuiden, richting Athene om daar vandaan naar het schiereiland Peloponnesos te gaan. Maar voordat we afscheid gaan nemen rijden we samen eerst nog naar Meteora.

Meteora staat bekend om het indrukwekkende en unieke landschap van, omhoog rijzende, rotsen met daarop kloosters gebouwd die alleen bereikbaar middels smalle trappen. Wanneer we aan komen rijden zien we het wonderlijke gebied ineens voor ons opdoemen. Het is werkelijk een uniek natuur wonder. 

We zoeken aan het eind van de middag een plek om onze busjes neer te zetten en we belanden naast een begraafplaats, wat dramatischer klinkt dan het is. Het is er erg rustig en we genieten van de zonsondergang met een biertje in de hand. De volgende morgen worden we wakker van het gerinkel van het geluid dat de kudde geiten maakt. Hun belletjes maken heel vrolijke geluiden, al grazend lopen ze samen met hun herder tussen onze bussen door naar een verderop gelegen gebied. Ook merken we op dat er vorst op de voorruit zit, aaah vandaar dat we het zou koud hadden vannacht. Zijn we eindelijk in Griekenland, gaat het vriezen! Het wordt hoog tijd dat we onze kachel gaan vervangen in Athene! Na een ontbijt rijden we richting het gebied van de bergpilaren en kloosters. We bezoeken die dag het grootste klooster en maken foto's van de omgeving. Wanneer we op een parkeerplaats staan om nog even te lunchen en wat met de drone te vliegen, raken we in gesprek met een ander Nederlands stel dat ook in een busje aan het rondreizen is. Jolien en Raanan zijn ook van plan de winter door te brengen in Griekenland en reizen en wonen in hun zelf omgebouwde Ducato, samen met hun kat Leila. Natuurlijk bewonderen we even elkaars bussen van binnen terwijl we kennis maken, want ja dat hoort er gewoon bij! We spreken af om gezamenlijk naar een uitzichtpunt te rijden om van de zonsondergang te genieten. Wanneer de zon is verdwenen en de temperatuur daalt, rijden we met drie busjes naar een restaurant waar we ook met onze campers mogen overnachten. Aangekomen bij het restaurant gaan we voor de openhaard zitten en bestellen we wat te drinken. Ook eten we gezamenlijk in het restaurant en komen we bijna niet van de, druk pratende, maar vriendelijke eigenaar af. Het was een gezellige avond maar ook een beetje treurig, wetende dat het, na vijf intense weken samen, de laatste avond met Loes en Marc zal zijn.