Vanlife Spanje

Aangekomen in Spanje zijn we direct de snelweg afgegaan op zoek naar een plek om het toilet te legen. Dit kon gelukkig meteen bij de eerste afslag in Spanje. Ook was er ruimte om te overnachten op een parkeerplaats alleen zag het er niet zo fris en veilig uit op het eerste gezicht. Daarom zijn we maar de bergen in gereden en hebben we een camperparkeerplaats gevonden bij een Hostal en restaurant welke gesloten was i.v.m. Covid. Maar de camperplaatsen waren nog wel beschikbaar voor gebruik. Er stonden ook al 3 andere campers en er was een kraan met drinkwater en plek om evt. het toilet en grijs water te lozen. Omdat het al donker begon te worden hebben we snel iets kleins gegeten en zijn we moe en duf van het rijden direct gaan slapen. De volgende dag was het heerlijk wakker worden met de Spaanse zon op onze kop! Yess hier waren we naar op zoek, zon! We gaan eerst wat boodschappen doen, wat Mo altijd een feest vind tijdens het reizen. Na het inslaan rijden we naar Rialp, een klein dorpje gelegen in de Pyreneeën en waar een wilde rivier doorheen stroomt. We gaan de komende weken veelal reizen in het Noorden van Spanje, in en nabij de Pyreneeën. Onderweg wordt onze bus voor het eerst op de proef gesteld in de bergen, man man wat is dat spannend zo'n eerste keer haha. maar wát is het landschap prachtig, de bergen worden hoger en met de kilometer imposanter! We maken wat stops om vooral ook te genieten van wat we aan het doen zijn en dat we echt eindelijk weer gaan doen, waar we zo blij van worden! 

Aangekomen na onze toffe maar spannende eerste bergrit vinden we in het plaatsje Rialp een heerlijk plekje om te overnachten langs de rivier. We verkennen het dorp en komen er meteen achter dat de siësta hier in volle gang is, er is niets open en het lijkt uitgestorven. we lopen wat rond en plannen vast wat we hier de komende dagen gaan doen. We koken een lekker maaltje en genieten van het stromende water naast onze bus, een relaxte plaats om bij te komen van het rijden. De volgende dag is het tijd voor een hike, het weer is fantastisch en we genieten iedere minuut van het buiten zijn en hijgend klimmen we hoger en hoger . de besneeuwde toppen om ons heen zijn magisch mooi, we verdwalen even, vinden het pad weer terug en komen in van die authentieke dorpjes waar iedereen letterlijk de bloemetjes buiten zet. We hebben 14 km afgelegd en komen voldaan met zere pootjes aan bij het café dat we eerder zagen en bestellen een heerlijk koud biertje en wat tapas waar Bart zich al dagen op verheugd. Ik ga het toch nog een keer zeggen: wat hebben we dit gemist, zo fijn dat dit weer kan! Het is voor ons helder dat de bergen en de frisse buitenlucht ons goed doet, dus voorlopig begeven we ons in dit gebied.

We vervolgen onze weg naar Boi, het is hier niet perse warm te noemen, maar als het zonnetje schijnt is het goed te doen. Onze kachel heeft al een tijdje kuren, wat betekend dat we dicht tegen elkaar aan moeten liggen, want 's morgens komt de teller op onze thermostaat niet hoger dan 12 graden. We bezoeken hiervandaan het nationaal park 'Aiguestortes i Estany de Sant Maurici'. Via de app Komoot maken we een route die ons een aantal highlights van dit park laat zien. Zo zien we tijdens deze schitterende route een aantal meren en zien we veel besneeuwde bergtoppen om ons heen. Het hoogtepunt is letterlijk het hoogste punt van ons route die dag. Na een aantal uren naar boven klimmen kijken we vanaf het terras van een berghutje (wat helaas nog gesloten is) over een groen/blauw meer omringd door die magische bergen. We zouden hier graag nog even blijven, maar het is simpelweg te koud om hier te lang te blijven plakken, dus na een paar 'ooohs' en 'aaahs' en natuurlijk wat foto's dalen we af terug naar onze bus. in totaal hiken we een grove 10 km in 3 uur en komen voldaan terug bij ons huisje. We nemen illegaal een douche tussen de deuren achter de bus, met kippenvel over het hele lijf, maar met een uitzicht om over naar huis te schrijven. In dit park hadden we zeker nog een aantal dagen kunnen rondwandelen, want het is enorm. Maar we besloten toch verder te gaan, want variatie in het reizen is wat we het prettigst vinden.

We rijden door naar Torla, ook zo'n dorpje dat in het winterseizoen veel bezocht wordt door wintersporters, maar waar het in de zomer meer toeristen trekt die komen hiken in het nationale park of komen raften. We relaxen daar een aantal dagen wat zoveel betekend als, terrasje pakken, drankjes doen en Bart repareert onze kachel, hoera! We pakken de fietsen om een eindje te gaan fietsen, Bart heeft een mooie route gepland, maar al snel blijkt dat dit met onze fietsen niet te doen is. we keren nog koud om en na een klimmetje van 16% staan we allebei piepend met een paar geklapte longblaasjes bij te komen en besluiten een alternatieve route te maken. We klimmen die dag als nooit tevoren, en zelfs Moniek vind dit leuk. We kunnen wel zeggen dat dit echt heel anders is dan fietsen met onze clubmaten in NL, maar dit is wel echt heel tof om eens te doen en dit zal dan ook zeker niet onze laatste fietstocht zijn in Spanje. Uiteraard bezoeken we ook het Nationaal Park Ordesa y Monte Perdido, wat bekend staat om haar bossen, meren en vele watervallen. Dit gebied wordt ook wel de Grand Canyon van Europa genoemd. We lopen hier een mooi rondje, en kiezen er voor om geen uitdagend pad te kiezen vandaag, maar gewoon wat van de highlights gaan zien wat ons prima bevalt.

Omdat het rijden in de bergen veel langzamer gaat dan gedacht, kiezen we er voor om naar een plaatsje te gaan, wat niet al te ver weg ligt, Jaca. We komen daar redelijk laat aan, want moesten de was nog doen, naar de garage voor een ABS storing (die niet verholpen kon worden) en nog boodschappen doen. We besluiten dat we vanavond in de stad een hapje gaan eten, we trekken een leuk pakje aan doen de haartjes mooi om niet veel later terug te keren, want alles bleek al te gaan sluiten. I.v.m. Corona sluit men hier eerder (voor 20.00 uur) hun restaurant. jammer maar helaas, toch thuis koken dan maar. We maken ons klaar om ons bed in te duiken als er rond 23.00 uur op onze deur wordt geklopt "Hola, Senor y Senorita" en verzoekt de politie ons om te vertrekken van deze camperplaats. Ook vanwege corona, een dorpje terug mogen we wel staan. tja het is dan ook niet echt duidelijk allemaal, het staat nergens vermeld. Nog een tiental andere camperaars moeten net als ons verkassen. Terwijl we ons gereedmaken voor vertrek, worden we geramd door een andere camper. We vliegen naar buiten en Bart laat duidelijk merken dat hij niet blij is met hetgeen zojuist gebeurde. De politieagent zegt "tranquilo" wat de ander man wel heel letterlijk neemt. Hij zegt niets en kijkt ons (vinden wij) nogal schaapachtig aan. Kijkt naar zijn eigen schade, stopt zijn vinger in het gat dat de trapper van de fiets achterop onze bus in zijn camper heeft geboord, stapt weer in en rijdt weg. Politie besluit de man met zwaailichten aan terug te halen in afwachting van onze evt. schade. In het donker is het lastig te zien, maar het lijkt mee te vallen en er lijkt gelukkig geen schade. We verkassen en hebben niet onze beste slaap die nacht. We rijden door naar Embalse de yesa, onderweg lunchen we bij een wegrestaurant en bestellen het menu van de dag. Ik heb geen idee wat we krijgen, maar het smaakt ons prima en we kunnen er weer even tegenaan. Wat opvalt hier in Spanje is dat men de Engelse taal niet zo beheerst en dus volle bak Spaans tegen ons praten. Zo leer je het het beste zegt men, dus we doen geen poging tot het spreken van Engels in combinatie met het beetje Spaans dat we kennen. We doen ons best om de Spaanse taal zoveel mogelijk te gebruiken en te begrijpen en soms:  gewoon het dagmenu te nemen en je ziet wel of het lekker is :)

Om onze route te bepalen en/of een plek uit te zoeken waar we willen overnachten kijken we soms gewoon op google maps en zien we iets dat onze aandacht trekt. Een natuurgebied heeft vaak de voorkeur. Zo viel Bart zijn oog op een groot meer en zo kwam hij er op om naar Embalse de Yesa te gaan, waar we kunnen overnachten aan de rand van een groot azuurblauw meer. Eenmaal daar aangekomen, blijkt dat de weg naar dit mooie meer dwars door een graanveld loopt. Bart stapt uit om het pad te verkennen waar het graan ongeveer een meter hoog is en schat in dat het niet echt verstandig is om hier met jip (we noemen ons huisje op wielen jip :)) doorheen te rijden. We rijden wat verder over de weg langs het meer en zien het strandje nu vanaf een ander punt en besluiten het toch een kans te geven. Hup weer terug en rijden door het graanveld heen. met geknepen billen, want ja het is ons huis waar we zuinig op zijn en willen geen schade. Maar eenmaal op de plek, bevinden we ons in een klein paradijsje. Helemaal voor onszelf, onze mate van 'lef' 'gewoon doen', wordt meer dan beloond. We nemen een plons in het koude water vergezeld met een blokje zeep en vinden dit een ultiem gevoel van vrijheid dicht bij de natuur. Bart maakt 's avonds een vuur en voelt zich voor een uurtje een oermens haha. hopen dat we vannacht niet weer door de politie worden verzocht weg te gaan. We weten dat dit geen officiële camperplek is, maar hebben gelezen dat er wel eens overnachtingen zijn. Dus fingers crossed.

Na onze heerlijk stille nacht aan het meer vervolgen we onze reis. We plukken wat graanstengels uit de wiel kassen en gaan door, op naar San Sebastian!

Tijdens eerdere kampeeravonturen jaaáren geleden, (toen nog met tent) bezochten we dit stadje. We parkeren onze camper op een zeer inspiratieloze plaats dichtbij het centrum. Er zit niet veel anders op, ondanks de recensies dat hier veel inbraken zijn kiezen we er voor om onze trip hierdoor niet te laten verhinderen. Het is erop of eronder en hopen dat we bij terugkomst geen ingeslagen raam aantreffen.

Goed, San Sebastian...

Dit is voor liefhebbers van Pintxos een walhalla. Wij zijn enorm fan van de manier waarop je hier een hapje gaat eten. Je gaat van barretje naar barretje, je besteld wat drinken en besteld een paar heerlijke hapjes (pintxos) die je uitkiest vanaf de bar en deelt deze samen. De toog van ieder barretje/restaurant staat vol met een grote diversiteit aan pintxos en jij kiest gewoon uit wat je lekker lijkt. je rekent direct of naderhand af en geniet van je hapje en drankje. Wanneer je drankjes op hebt, ga je naar het volgende barretje en herhaalt wat je zojuist hebt gedaan. Natuurlijk kun je er voor kiezen om bij één en hetzelfde restaurant te eten en te drinken, maar wij vinden het geweldig om overal wat te proeven en zo de sfeer van dit voedselparadijs helemaal in ons op te nemen!

We fietsen de volgende dag door de stad, langs het strand en over de boulevard en doen 's middags nog een culinair tourtje en bezoeken vandaag weer nieuwe barretjes met nieuwe hapjes! Iedere liefhebber van de Spaanse smaken, kan hier zijn/haar hart ophalen :)

Zoals gezegd houden we van afwisseling en zijn we vooral graag in de natuur, dus verlaten we de stad, op naar het bergmassief Picos de Europea. De weg hiernaartoe is adembenemend mooi, iedere minuut die we dichter bij onze slaapplaats komen veranderd het uitzicht vanuit onze camper en maakt dat ik uit wil stappen en te voet verder wil gaan om tussen de bergen en riviertjes door te lopen. Eenmaal aangekomen in Las Arenas staan we op een grote parkeerplaats die omgeven wordt door bergen en waar we redelijk dichtbij de start van de hike zijn die we de volgende dag hebben gepland. Terwijl Bart ontspannen een film kijkt, ga ik de benen strekken en het dorpje hier verkennen. Het is alsof je terug in de tijd gaat, oude huizen waarvan de muren gemaakt zijn van grote op elkaar gestapelde stenen. De daken zijn bedekt met leistenen, en tegen vrijwel iedere muur bloeien prachtig gekleurde bloemen. Het tempo van het leven hier lijkt laag te liggen, wat een kalmte met zich meeneemt die erg prettig aanvoelt. Verderop in het dorp spreekt een oude man me aan, en verteld van alles wat ik niet geheel begrijp. Wat ik uit zijn gebaren denk te snappen is dat de bloemen die ik zojuist stond te fotograferen geen geur afgeven. De man zegt nog van alles, maar ik moet helaas zeggen

"no comprendo". Ik lach vriendelijk, net als hij en wenst me een fijne avond, ik zwaai terug, u ook meneer... Thuis praat ik Bart bij over de fijne wandeling door dit kleine en authentieke berg dorpje. We slapen heerlijk en verheugen ons op de hike van morgen.

We staan de volgende dag bijtijds op om naar de start van het park te rijden. In de zomer schijnt hier een bus heen en terug te rijden om het vele verkeer te regulieren, maar omdat het nog geen hoogseizoen is, kunnen wij hier zelf nog naartoe rijden. Bart heeft met de app Komoot een route bepaald die we vandaag gaan lopen. Er is een populaire route die veel moois laat zien gedurende de tocht, maar we kiezen er voor om een meer uitdagender pad te lopen en verwachten daarmee minder publiek. Ik kan je zeggen dat is zo! De eerste kilometers verlopen vlot over een duidelijk pad en langzaam maken we hoogtemeters. Na aankomst bij een dorpje, veranderd het pad en is het meteen duidelijk dat het vanaf hier meer uitdagend gaat worden. De stappen worden groter, de ondergrond is ongelijk/glad en soms ruw het is dus opletten waar je je voeten neer zet en zorgen voor balans. Wat is het genieten zo in niemandsland, met alleen maar rotsen om je heen, met als enige geluid je eigen ademhaling en zingende vogels. Na ongeveer een uur vraagt Bart: "tot welk tijdstip zullen we uiterlijk doorlopen voordat we omkeren?"

Uuuh hoe ver is het nog? Ik weet het niet zo goed, het is duidelijk geen makkelijke hike en de meters gaan niet snel nu we eigenlijk alleen maar stijgen. We koersen op 12 uur. We focussen op een punt ver voor ons en lopen door. Ondertussen komen we 2 ultra sportieve mannen tegen die ons inhalen en waarvan duidelijk is dat zij dit parcours al vaker hebben afgelegd. Ze schatten in dat het nog ongeveer anderhalf a 2 uur naar de hut is die wij als eindbestemming hebben gemarkeerd. Laten we het hopen. Na nog eens een uur klimmen, geef ik het op. Het is hier schitterend en we besluiten tijdens onze (meegebrachte) lunch te genieten van het uitzicht en de schitterende tocht tot nu toe. Ik ben er best een beetje zuur van dat we de hut niet gaan bereiken, maar dat is zeker nog een uur lopen en merk dat ik te vermoeid ben om daarna ook nog veilig te kunnen afdalen. Een afweging tussen wat je wil en wat je nog kan is belangrijk, zeker als het om elkaars veiligheid gaat. We dalen na de lunch af en ik realiseer me gaande weg dat het een verstandige keuze is geweest om niet verder te klimmen. We glijden beide soms uit over gladde of losliggende stenen, focus en vermoeidheid gaan dan meer een rol spelen. Als we weer bij het dorpje aankomen, drinken we een ijskoud biertje en proosten we op een mooie hike vol avontuur en plezier. We lopen de laatste kilometers terug naar de parkeerplaats, inmiddels is er een lekker zonnetje wat het water in de riviertje helder blauwe kleur geeft. Na een warme douche, is het heerlijk om te ontspannen in ons eigen huis.

De volgende morgen is het tijd voor was, boodschappen en een kopje koffie terwijl we wachten op de was. Daarna gaan we verder richting het zuiden, aangezien de weersvoorspellingen hier in het noorden niet best zijn.

Inmiddels zijn we al weer 2 weken op pad, wat vliegt de tijd... We rijden richting Almanza.

Een dorp wat voor ons enkel en alleen een stop is voor een overnachting. Het landschap om ons heen veranderd langzaam van waanzinnige bergpassen, naar steeds meer heuvels en glooiende landschappen. Onze Jip brengt ons naar de mooiste plekken en soms maken we een stop om de motor te laten afkoelen én te genieten van het uitzicht. Voorlopig zullen we ons niet meer tussen die grote jongens begeven, dus we genieten van de voorlopig laatste keren. In het dorpje Almanza worden we verwelkomt door blaffende honden en een bosmaaier die van geen ophouden weet. Ja deze momenten maken het reizen voor mij alles behalve relaxed, maar ze zijn niet weg te denken helaas pindakaas (de pot die we meenamen uit NL is trouwens halfvol)...

Een volgende stop is in Zamora, een oud stadje waar we 's middags heerlijk in de zon op het terras een biertje drinken en tapas eten. De temperatuur is inmiddels duidelijk hoger dan in het noorden van Spanje, zo'n 25 graden, heerlijk! We hebben een mooi plekje voor één nachtje langs een rivier waar we uitzicht hebben op de stad.

Op naar Monleras, Bart heeft wederom via park 4 night een rustige spot gevonden aan een meer, hopen dat het ons net zo goed bevalt als bij het vorige meer. Ook vandaag merken we op dat het gebied waar we doorheen rijden veranderd, nog vlakker en ook warmer. Eenmaal bij de plek aangekomen, hobbelen we door de bush en staan dan samen met honderden vliegen op een schitterende plek, waar we heerlijk even kunnen douchen (in onze douchetent). Nadat we gesetteld zijn, leg ik voor het eerst mijn matje op de grond om eens in het zonnetje een kleurtje op te doen en mijn witte voeten ook wat zonlicht te laten zien. Als ik net 5 minuten lig, zie ik dat Jip naast nog wat achtergebleven graansprieten een zwarte vlek heeft aan de onderkant. Na wat inspectie en her en der wat oliedruppels te hebben ontdekt, lijkt een bezoek aan de garage noodzakelijk! Lang leve internet, waar je redelijk snel zelf een indicatie kunt maken van het probleem wat je ziet én kun je een adres vinden van een garage om het probleem te laten verhelpen. iets minder ontspannen, lig ik nog even op m'n matje, maar al snel merk ik dat ik daarvoor onvoldoende ontspannen ben. Het ligt toch niet zo lekker als je weet dat er iets mis is met je huis op wielen. We rijden de volgende dag al vroeg weg richting Salamanca, want het is zaterdag en dan is de garage niet de hele dag open...

Bij de garage worden we vriendelijk ontvangen door de enige man die Engels spreekt. We delen onze bevindingen en lijken geholpen te kunnen worden. Ik bespaar je de details, maar wat er moet gebeuren is iets met het differentieel, verhelpen van ABS storing en nieuwe olie en filters. Dinsdag zijn we aan de beurt! De dichtstbijzijnde camping bij de garage id slechts een paar kilometer verderop, dus dat is top. Het hek zit dicht, er lijkt geen leven in de brouwerij, maar na een telefoontje lijken we meer dan welkom! De hond van de eigenaar (bordercollie) vind ons lief en komt kennis maken terwijl we voor ons huisje onder de luifel zitten. Ze komt bij ons zitten alsof we er al jaren over de vloer komen, wat gezellig. De camping is basic, maar heeft alles wat het nodig heeft. We zijn duidelijk één van de eerste gasten dit jaar, want de schoonmaak is nog niet geweest zeg maar, ach. We verkennen de omgeving en gaan mee in het Spaanse ritme, wat voor ons o.a. betekend 's middags lekker uitgebreid lunchen met een wijntje/biertje rond 14.00 uur en 's avonds iets kleins eten. Lekker dat de avonden daardoor zo vrij zijn, want geen koken/afwassen etc. Tussen de reparaties door gaan we een eind fietsen, wat opvallend warm is vergeleken met Nederland poeh. Ook fietsen we een aantal keren naar het stadscentrum van Salamanca. Het oude centrum van de stad hoort sinds 1988 bij het werelderfgoed van UNESCO. De overeind gebleven gebouwen behoren tot de romaanse stijl en gotiek, maar toch vooral de renaissance. aldus wikipedia. We eten en drinken er lekker, vinden de gebouwen mooi maar een stad is voor ons vaak niet een plek waar we ons lang vermaken. Op de camping genieten we van de rust, en ondanks dat dit niet op de planning stond vinden we het best prettig om hier wat langer te zijn en niets te kunnen/hoeven. Omdat er iets in de communicatie/afstemming niet goed is verlopen moeten we nog 2 dagen extra wachten. Het verkeerde onderdeel is vervangen, een nieuwe moet besteld worden en dat kost nog een paar dagen extra. Maar eenmaal gerepareerd en wel, zijn we blij met een goede afloop en kunnen we weer verder met onze reis door Spanje.

Onze laatste dag verbleven we op een uniek plekje aan de rand van het dorpje Mieza. Hier kwamen slechts enkele toeristen voor het viewpoint over de Douro rivier. Hier zijn overigens ook veel roofvogels te spotten, wat wij waanzinnig mooi vonden! vrijwel overal waar we keken zagen we een roofvogel vliegen in of boven de vallei.

Ondanks dat het lekker Spaans heet was, zijn we een eindje gaan wandelen langs de rivier op. Een wandeling van ongeveer 8 km, op de heenweg dalen, op de terugweg stijgen. Dit pad was een aardig loopje, maar niets speciaals. In het dorpje aangekomen waar we naartoe liepen, was werkelijk niets gaande. Het leek wel een spookstad... We hebben bij de kerk onze bidon gevuld en zijn terug gelopen... Na een buitendouche (want dat kan met dit weer en er is niemand om rekening mee te houden) weer fris en fruitig. Even bellen met papa en mama wat altijd speciaal is wanneer je op reis bent. We genieten lang na van de avondzon en het buitenleven. Morgen gaan we de grens over naar Portugal, maar blijven dicht bij de Douro rivier.

Het is weer even wennen om netjes bij te houden wat je allemaal mee maakt tijdens zo'n reis. Tjonge wat vergeet je soms ook een hoop als je veel mee maakt in een korte tijd, en hoe zat de volgorde ook al weer? We zijn geen 20 meer hahaa. Maar goed vandaar dat ons verhaal over onze reis door Spanje nu pas klaar is, maar hé het staat geschreven. We zijn weer vele herinneringen en ervaringen rijker. Wat is het fijn om weer een stuk van onze vrijheid terug te hebben en ein-de-lijk met ons huisje op pad te gaan.

Hopelijk genieten jullie weer met ons mee!

Liefs, Bart & Moniek